RallyNieuws
Troela
Troela

233. Rallyfans hebben een zwaar leven

Troelatalk aflevering 233 begint, in tegenstelling tot de vorige 232, met een statement: Rallyfans hebben een zwaar leven als ze bezig zijn met hun grootste hobby. En dan niet alleen in de Corona periode maar gewoon altijd.

Het is niet zomaar een loze kreet of bewering maar een stelling die bewezen kan worden. Benieuwd naar de argumenten? Lees vooral verder.

Wat denkt u van de voor fans van de rallysport geldende drie W’s: weer, wind en wachten. Koud, nat, hagel, sneeuw, onweer, hitte, te veel wind, te weinig wind, allerlei mogelijke combinaties van de vorige situaties en altijd maar wachten, veel wachten, te veel wachten en daarna nog even wachten. U kunt bij elke W zelf wel voorbeelden bedenken uit uw eigen geschiedenis als rallyfan. Maar wacht even, er is nog een W, een vierde W dus. Wat dacht u van: weg kwijt? Waar is de juiste weg? Komt het u bekend voor? Dat dacht ik al.

Vroeger, voor het TomTom Tijdperk (ook bekend als de 3 T’s) waren er kaarten met de proeven en een algemene landkaart om te navigeren. De vraag die moest worden beantwoord en waarvoor deze hulpmiddelen nodig waren was: waar naartoe? Soms viel de kwaliteit van de kaart tegen. Was onduidelijk, wazig of waarschijnlijk geprint met een goedkope printer van een man uit China maar dan zonder zijn 40 rovers.

Wie weet de weg en waarom loopt de weg anders dan op de kaart? Welke wazige Willy Wortel heeft deze kaart ontworpen? Waarschijnlijk rijden we niet goed en we gaan vast weer te laat bij een proef van de wedstrijd komen. Wie heeft het nummer van de Wegenwacht? Waarom ben ik hier eigenlijk? Wellicht had ik thuis moeten blijven? U ziet, W’s in overvloed. En net zoveel problemen voor rallyfans.

Toen waren daar de 3 T’s. Tezamen met de moderne techniek tuften groepen rallyfans met hun trotse bezit (zowel TomTom als auto) via de kortst mogelijke route totdat ze de plaats hadden gevonden waar het theater van de rally zou passeren. Tevreden werden de auto’s geparkeerd nabij de proef en bepakt en bezakt betraden ze de weilanden om tot stilstand te komen achter het lint. Tot zover valt de teleurstelling van verkeerd rijden wel mee. Lang leve de TomTom en het TomTom Tijdperk met de trotse toegankelijke techniek.

Maar is het allemaal zo eenvoudig ook in het nieuwe tijdperk van de 3 T’s? Nee, natuurlijk niet! U denkt toch niet dat alle problemen voor rallyfans daarmee de wereld uit waren?

Als voorbeeld en ter afsluiting van dit verhaal, een ooggetuigenverslag uit 2003 dat zich afspeelt ergens in Duitsland, opgetekend door ondergetekende. En wederom een bewijs van de stelling uit de openingszin.

Een groep rallyfans besluit om in het genoemde jaar een rallyproef te gaan kijken bij onze Oosterburen ten tijde van de WK rally. Na een gestructureerd, goed bezocht, gezellig, geanimeerd groepsoverleg, wordt besloten welk punt op de kaart het kijkpunt gaat worden. Dit keer niet een publiekspunt maar gewoon een ander punt. De kaarten en de TomTom (versie 2003) worden ingeschakeld en de route wordt bepaald. De 3 auto’s worden gestart en vrolijk gaat het gezelschap op weg. Van een grotere weg wordt een afslag genomen naar een kleinere weg. Maar niet nadat er even gezocht is naar die weg. Het leek wel een inrit. Maar goed, de weg is gevonden. Het gaat lekker en de stemming zit er goed in. Na een meter of 50 verandert het wegdek van goed asfalt in mindere kwaliteit asfalt tot even later Grieks onverhard met van die kenmerkende stenen. Maar de groep gaat door als een groep Hobbits op weg naar Mount Doom om de ring aldaar in het vuur te gooien, maar dan wel met een aangepaste, veel lagere snelheid. De weg blijft doorgaan steeds dieper het bos in. De stenen blijven aanwezig maar worden nu ook soms afgewisseld met diepe gaten. Met stuurmanskunst en een snelheid die het beste als wandeltempo omschreven kan worden, worden de gaten vermeden door de auto’s. Soms moet iemand uit de voorste auto springen, de auto met de enige aanwezige TomTom (2003), om de voorspoilers in de gaten te houden. Of beter, uit de gaten te houden. De weg wordt daarna smaller en begint te stijgen. Aan de ene kant een heuvel, aan de andere een afgrond. Maar die is wel begroeid met bomen zodat de diepte minder diep lijkt. Altijd handig voor heren met hoogtevrees. Of dames natuurlijk maar de bestuurders zijn allen van het zwakkere geslacht, dus heren.

Plots is er een heuse hairpin in de weg. In het midden daarvan zit een brede, diepe kuil. Niet zo’n kuil die zijn of haar naam niet waardig is maar eentje die zijn of haar naam cum laude heeft verdiend. De kuil is zo diep dat het bijna een put genoemd kan worden en zo breed dat er langs rijden onmogelijk is. De kuilenexpert springt weer soepel, want ondertussen ervaren, uit de leidende auto en schattender wijs weet hij zeker dat geen voorspoiler het gevecht met de kuil gaat overleven. Een van de andere inzittenden heeft opeens Eureka-moment en begint als een razende Griekse stenen te verzamelen en die in de kuil te deponeren. Al snel begrijpen de andere aanwezigen de bedoeling en voordat het kalf verdronken is, is de kuil/put al gedempt. Auto’s gestart, beetje gas, niet teveel en even later staan de drie auto’s aan de andere kant van de kuil. Opluchting en euforie alom. Niets gaat ze tegenhouden. Althans dat denken ze.

Nadat een helling van 18,5 procent is beklommen en de weg opeens weer een asfalt bekleding heeft, weet de groep het nu zeker: dit gaat goed komen! Ruim 50 meter later verdwijnt het asfalt als sneeuw voor de zon en de Griekse bodembedekking neemt zijn plaats in. Daarna gaat het mis. De TomTom, zoals al eerder aangehaald versie 2003, verliest regelmatig het contact met de satelliet. De techniek was toen niet wat die nu is en er moeten er keuzes gemaakt worden aan de hand van de ouderwetse kaart. Maar ook dat was geen eenvoudige opgave want deze weg staat niet op de kaart. Het lijkt wel een aflevering van Lingo, daar staat regelmatig ook iets niet op de kaart. U begrijpt, er moeten keuzes worden gemaakt zonder informatie, het lijkt het begin Coronacrisis wel. Om een lang verhaal kort te maken, uiteindelijk is de stoet stapvoets meer dan een uur onderweg geweest om bij een asfalt weg uit te komen waar de TomTom weer de route aangeeft. Even later rijden ze door een dorp waar ze ruim een uur eerder ook doorheen reden. Na een korte pauze en een kort overleg, rijden ze toch naar het publiekspunt en zijn nog net op tijd voor de rallyproef. Maar wat zijn ze de weg kwijt geweest. Dat gebeurt de groep wel vaker zoals die keer bij de rally van Hulst, waar de proevenkaart het noorden niet aan de bovenkant had staan, en dat te laat werd opgemerkt, maar daar ga ik nu verder niet op in.

Misschien is het inzetten van een nuttige, nauwkeurige, nijverige, niet nukkige, nette navigator een optie. Maar die hebben tijdens zo’n rallyweekend dan weer belangrijkere zaken aan hun hoofd dan om verdwaalde rallyfans op het juiste pad te krijgen.

Kortom, mijn gedachten zijn altijd bij rallyfans want wat hebben ze een zwaar leven bij het uitoefenen van hun hobby.

tekst: Troela

Plaats reactie

Neem gerust contact met ons op indien u materiaal wilt overnemen

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com