Dat gezeik over veiligheid

U herkent dit vast wel: je komt bij een Nederlandse rally op een puntje waar je al jaren heen gaat. Vroeger mocht je bij wijze van spreken met je tenen op de stoeprand staan. Tegenwoordig niet meer. Elk jaar gaat het lintje een meter of vijf naar achteren. Ondertussen denk je er over na om je camera na twee jaar te vervangen voor eentje met nog meer zoom. Je wilt een auto toch nog een beetje beeldvullend kunnen kieken. Je maten (m/v) overwegen de volgende keer een verrekijker mee te nemen. Wat een gezeik al die veiligheid. Het gaat toch nooit fout. Nog even en we laten de Nederlandse wedstrijden links liggen en gaan naar België. Daar is alles beter: de startvelden en je mag tenminste dicht bij de auto’s komen.

Afgelopen weekend was ik in de omgeving van Namen waar onze nationale rallyheld samen met een Belgische rallylegende de algemene overwinning pakte. Wat kan die man rallyrijden! Ik ben zo blij dat hij in zijn jeugd niet voor hockey heeft gekozen.

De proeven van deze rally zijn prachtig. Ik geniet er al jaren van. En je kunt lekker met je tenen op de weg gaan staan en de wind van de voorbijrazende rallyauto’s in je haar voelen. En dan heb ik die 20 keer optische zoom tenminste ook niet nodig. Tsja, er staat af en toe een lintje en er staan borden waarop staat dat je minimaal tien meter van de weg moet blijven. Maar ja, er zijn toch bijna geen marshalls dus waarom zou je die tien meter aanhouden? Er gaat toch nooit iets fout.

Dit schoot allemaal door mijn hoofd toen ik hoorde dat er op een proef twee toeschouwers waren aangereden. Dan krijg je dat nare onderbuikgevoel. Direct komen direct de beelden van de twee ongelukken in Amsterdam op mijn netvlies die ik helaas beide heb zien gebeuren. Zoiets raak je nooit meer kwijt. Daarna denk je dat het vast twee van die mafkezen die wind in je haren belangrijker vinden dan hun leven. Niets bleek minder waar. Volgens een verklaring van de organisatie stonden de slachtoffers in een veilige zone. Ik wens ze alle sterkte met het herstel.

De prachtige 34e editie van de Rallye de Wallonie sloot ik op de vroege zondagmiddag af in een weiland langs een stuk onverhard. Het was een licht dalende stuk onverhard met een gemeen knikje halverwege. De boel was daar ver afgelint maar ik heb 20 keer optische zoom dus kom maar op! Ik denk dat ik op een meter of twintig van de weg stond. Het lint liep van mij schuin naar de weg toe en eindigde op zo’n tien meter van de weg. Lekker veilig. Wat kan hier immers gebeuren? Het tenslotte gewoon rechtdoor!

Het ging lekker hard en het knikje was spannender dan het leek. Richting het achterveld bedacht ik me dat zo meteen de rally alweer klaar zou zijn. Jammer. Ik zag in de verte een Opel Adam aankomen met een enorme hoeveelheid stof in zijn kielzog. Opeens boog de Adam, linksaf het veld in. Een schrikmomentje. Wat is er aan de hand. Is de auto stuurloos? De auto scheerde rakelings langs het paaltje met lint dat het dichtste bij de weg stond. Daar stonden enkele minuten geleden nog mensen.

De schrik zit er in als even later een Renault ook zomaar het veld in duikt. Hij blijft verder van het lint verwijderd maar raast nog altijd vrij dichtbij voor mij langs. De auto springt over een sloot en schampt nog net de hoek van een behoorlijk groot betonblok. In het weiland erachter komt de auto tot stilstand met twee voorwielen die elk een andere kant op willen. Gelukkig stapt het team relatief ongeschonden de auto op. Ik sta toch enigszins op mijn benen te trillen. Wat als ze vol dat betonblok hadden geraakt? Hoe was het dan afgelopen?

Sinds mijn ervaringen in Amsterdam is mijn kijk op de rallysport veranderd. Vroeger dacht ik bij piepende banden direct aan spektakel. Nu denk ik direct als dat maar goed gaat. En ik vind al snel dat een lintje te dicht bij de weg staat. Ben ik een watje geworden? Of bepaalt wat je meemaakt hoe je over iets denkt?

Zouden die mannen en vrouwen die het prettig vinden om zo dicht mogelijk op de weg te staan en dan op het laatste moment weg te stappen ooit iets hebben meegemaakt? Ik kan me dat niet voorstellen anders zou je toch aan je eigen veiligheid denken? Of zijn het fanatieke spelers van Colin McRae rally 2 waarin elke rallyauto subiet door een lint werd tegengehouden? Was het lintje bij het laatste puntje waar ik keek wat minder ver naar achter geweest dan was het hier misschien ook misgegaan.

Op sociale media zie ik regelmatig commentaar op het verre aflinten in Nederland. Wij gaan lekker naar België, daar doen ze dat veel beter. Ach ja, die rallyfans hebben vast nog nooit iets meegemaakt of vinden een mooi plaatje belangrijker dan hun toekomst. Blijkbaar is het begrip veiligheid voor iedereen anders. Laat mij lekker een watje staan wezen. Ik bepaal mijn eigen veilige afstand ook al is dat verder van de weg dan het lintje staat. Ik koop binnenkort denk ik een camera met oneindig veel zoom, wel zo veilig. Ook voor de toekomst.

Edwin Hengelman( Redacteur & fotograaf )

Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.