Dat de mooiste sport ter wereld, de rallysport, niet zonder gevaar is, weten wij allemaal. Afgelopen weekend werden we weer eens met de neus op de feiten gedrukt toen in de Condroz rally een dodelijk ongeluk gebeurde.
Je zou als rallyfan soms bijna vergeten dat de rallysport een gevaarlijke sport kan zijn. Het gaat heel vaak goed. Soms is er blikschade, spierpijn, een botbreuk of misschien wat egoschade maar dat kan opgelapt worden. Maar heel soms valt er niets meer op te lappen.
Ik was zelf niet in Huy aanwezig om redenen waar ik eerder wel eens over geschreven heb. Ik stond dit weekend op het terrein van het Autotron in Rosmalen te kijken naar fietsende mannen en vrouwen die in het veld probeerden zo hard mogelijk te fietsen en Europees kampioen te worden. Op zaterdag werd het al snel kouder en wij vertrokken na de wedstrijden richting onze B&B om even op te warmen. Ik pakte mijn mobiel om te kijken of er nog wat gebeurd was in de wereld. Op Facebook las ik direct dat er wat gebeurd was in de Condroz. Een dodelijk ongeluk. Dat is het laatste wat je wilt lezen als je op zoek bent naar rallynieuws. Vreselijk. De goede stemming na een mooie dag veldrijden sloeg direct om.
In de jaren dat ik als rallyfan achter het lint stond, heb ik een aantal keer meegemaakt dat een deelname aan een rally op de slechts denkbare manier afliep of dat publiek betrokken was bij een noodlottig ongeluk. Elke keer veroorzaakte dat bij mij dezelfde reactie: ik ben er even klaar mee. Ik ben klaar met deze wedstrijd, die is zo ongelofelijk onbelangrijk geworden.
Enkele keren werd de wedstrijd (terecht) gestaakt, soms besloot ik zelf om voortijdig naar huis te gaan. Even weg van de lelijkste kant van de rallysport. Thuis de zaken weer op een rijtje zetten en in perspectief proberen te zien. Weer zin krijgen in de volgende wedstrijd. Toeleven naar die wedstrijd en enthousiast er naar afreizen. Bij het eerste moment van blokkerende wielen tijdens het remmen van een deelnemer, vliegt mijn hartslag richting ongezonde waarden. Als dat maar goed gaat. Je hebt weer enkele wedstrijden nodig om dat gevoel kwijt te raken. Hoewel, als ik eerlijk ben, er blijft van elk ongeluk een klein stukje gevoel achter dat nooit meer slijt.
Zondagochtend las ik dat de rally doorging. Er kwam bij mij een vraag op, een simpele vraag: waarom? Wie heeft er nog zin om te rijden? Wie heeft er nog zin om te kijken? Het is toch allemaal zinloos geworden door de vreselijke gebeurtenis? Of ben ik de enige die zo denkt?
Ik wens alle nabestaanden en betrokkenen heel veel sterkte met het verwerken van het verlies.
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Voeg reactie toe