…een hele wijze man die een futuristisch plan maakte. Het plan was zo ver zijn tijd vooruit dat de regering van het land er 27 jaar over deed om te besluiten dat het zou worden uitgevoerd. In 1918 werd er een wet aangenomen waarin het plan stond. Dat was precies 100 jaar voordat het verhaal van H.A.N.S. en grietje zich afspeelde.
Het duurde nog jaren voordat het plan uit de wet uitgevoerd werd maar in 1942 was het dan eindelijk zo ver: het eerste deel van het plan werd afgerond. Wat waren die wilde plannen eigenlijk? De regering van het land wilde haar burgers beschermen tegen het water en tegelijkertijd nieuw land aanleggen door het terug te veroveren op de zee. Dit ging niet zonder slag of stoot maar uiteindelijk was daar dan toch het nieuwe land. Na de oorlog, die het land teisterde, werd het nieuwe land gereed gemaakt en uiteindelijk konden er de eerste mensen op de voormalige zeebodem gaan wonen. De bewoners kwamen massaal toegestroomd en leefden hun gelukkige levens in de nieuwe huizen. Hoewel ze flink onder zeeniveau leefden, waren ze toch niet bang. De wijze man had fantastische dijken bedacht waardoor de bewoners veilig waren. Dit is ondertussen al een flinke tijd geleden. H.A.N.S. en grietje waren er nog steeds niet.
Het werd 2018, precies 100 jaar na het aannemen van de wet, toen H.A.N.S. en grietje besloten om naar het nieuwe land af te reizen. Niet voor altijd maar om hun grote hobby te gaan uitoefenen: rallyrijden. Ze hadden er zin in. De rally op de zeebodem behoorde tot een van hun favoriete wedstrijden. Alles ging goed en ze hadden veel plezier, hun belangrijkste doel om mee te doen. Aan het eind van de wedstrijd gingen ze weer naar huis. Alles werd ingepakt en de lange reis naar huis gemaakt. Thuisgekomen merkte grietje dat er iets goed mis was. Hoe goed ze ook zocht, ze kon haar H.A.N.S. niet vinden. Ze zocht en zocht maar tevergeefs, H.A.N.S. was weg. Waar was hij gebleven? Ze dacht na en kon maar een ding bedenken: hij moest nog ergens op de voormalige zeebodem liggen. Wat nu? Ze kon niet zo maar even terugrijden om te gaan kijken. Dat was best ver en ze had het druk met haar werk. Het liet grietje niet los. Haar trouwe H.A.N.S. kon ze niet zomaar vervangen door een nieuwe. Dat was ondenkbaar.
Toen kreeg grietje een idee. Ze wist dat er iemand op de voormalige zeebodem woonde. Dat klopte, de man woonde er al zijn hele lange leven minus 1 dag. Ze kende de man niet persoonlijk maar via een boek vol gezichten op internet wist ze wel van zijn bestaan. Zou ze die man kunnen inschakelen? In het kader van durf te vragen vroeg ze of de man wilde gaan kijken op de Paardenmarkt, waar ze H.A.N.S. voor het laatst had gezien. Natuurlijk wilde de man gaan kijken. Een grietje in nood moet je helpen hadden zijn ouders altijd gezegd, al helemaal als het om een H.A.N.S. ging. Het was opvallend dat de ouders al van H.A.N.S. afwisten voordat het was uitgevonden maar zo gaat dat in sprookjes.
De man aarzelde geen moment en sprong spreekwoordelijk in zijn blauwe auto. In de praktijk ging dat opvallend moeizaam. Voordat de auto warm was, moest hij alweer remmen, draaide de Paardenmarkt op en parkeerde zijn auto. Grietje had hem exacte aanwijzingen gegeven waar H.A.N.S. zou kunnen zijn. Aanwijzingen geven kon ze goed want dat deed ze in de rallyauto ook altijd. Ze had er weinig hoop op dat H.A.N.S. er nog zou zijn en de man had er ook een hard hoofd in. Hij liep naar de door grietje aangegeven plek en wat schetste zijn verbazing? Daar op een heg, waarmee de Paardenmarkt aan een kant mee wordt afgebakend, lag H.A.N.S. alleen en verlaten. De man liep naar hem toe, pakte hem op en bekeek hem aan alle kanten. Was dit de juiste H.A.N.S.? Stomme vraag natuurlijk. Hoe vaak kom je een H.A.N.S. zomaar tegen in het wild? Natuurlijk was dit de juiste, dat moest wel. Hij maakte snel een foto en stuurde die naar grietje. Zij bevestigde dat dit haar H.A.N.S. was. Lang leve de moderne communicatiemiddelen!
De man vond het verbazingwekkend dat H.A.N.S. hier ruim drie dagen had gelegen en door niemand was meegenomen. Waar kon je tegenwoordig nog dingen laten liggen zonder dat die spoorloos verdwenen? Het kan blijkbaar nog op de voormalige zeebodem.
Grietje was erg blij dat haar H.A.N.S, was gevonden en kon niet wachten tot ze hem kon ophalen. Er werd een afspraak gemaakt en op een rustige zondagmiddag reed grietje opnieuw naar de voormalige zeebodem, dit keer om te worden herenigd met haar H.A.N.S. Als dank gaf ze de vinder een cadeau en er werd nog even gezellig gekeuveld over de mooiste sport van de wereld. Daarna vertrok grietje en vergat haar H.A.N.S. deze keer zeker niet. Het was een wijze les geweest. Ze zou H.A.N.S. nooit meer vergeten!
H.A.N.S. en grietje reden nog lang en gelukkig vele rally’s en de man stond langs de weg om ze aan te moedigen. Hij was nog steeds blij dat hij grietje had kunnen helpen. Hij voelde zich een beetje de held van het verhaal. Een klein beetje maar.
Einde…
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Voeg reactie toe