Het slijt maar verdwijnt nooit

Het was drie uur in de middag en de eerste oude rallyauto kwam voorbij op de shakedown van het Eifel Rallye Festival. De wolken waren aanwezig en werden steeds donkerder. Niet veel later viel er regen. Het was tot dat moment een warme dag geweest. Het was tot dat moment een mooie dag geweest. De reactie van het publiek, gekleed in zonnige kleding was zoals altijd. Paraplu’s gaan open, regenjassen worden aangetrokken. Een enkele man of vrouw die dacht dat het wel droog zou blijven, zoekt zijn of haar heil onder de overkapping van de nabij gelegen bierstube. Ook ik trok mijn regenjas aan en ruilde mijn fototoestel om voor mijn ‘wet-toestel’, mijn vorige camera die ik wel durf bloot te stellen aan de regen.

De auto’s bleven rijden en ik nam een foto toen bleek dat de sluitertijd niet goed stond. Op mijn zaktoestel kun je die instellen met een draaiknop. Maar er was iets mis. Ik kon alleen maar langere sluitertijden kiezen, geen kortere. Voor ik het wist stond die op 15 veel te lange seconden. Dan maar weer op standje alles automatisch. Maar ook dat leverde niet de gewenste plaatjes op. Wederom stond ik te prutsen met de draaiknop toen ik iets hoorde. Direct voelde ik dat er iets niet goed was. Noem het een extra zintuig dat ontwikkeld is na het bezoeken van meer dan 325 rally’s. Ik kan niet meer terughalen wat het was dat ik hoorde. Misschien was het een reactie vanuit het publiek. Daarna hoorde ik iets tikken. Ik keek op en een meter of dertig tegenover mij aan de andere kant van de weg, zie ik een Audi Quattro door de afzetting schuiven, het publiek in dat op een toegestane plek stond. Het duurde even voordat de auto tot stilstand kwam omdat hij langzaam doorgleed richting een lager gelegen weiland. Ik had mij voorgenomen om later die middag ook aan die kant te gaan kijken bedenk ik mij gelijk.

Het brein werkt in dit situaties op een vreemde manier. Het duurt heel even voordat je je realiseert wat je zojuist eigenlijk precies hebt gezien. Het tikken kwam waarschijnlijk doordat de auto de ijzeren palen raakte die het typisch Duitse afzettingsdoek omhoog houden. Dan komt het besef dat er net nog mensen stonden waar de auto de weg af ging. Opeens flitsen de beelden van de twee ongelukken in Amsterdam door mijn hoofd, die ik ook van nabij heb zien gebeuren. Nee, niet weer! Verschrikt kijk ik naar mijn vrienden die iets verderop staan. Ik zie dat zij het ook hebben zien gebeuren en dat ze hetzelfde déjà vu heb als ik. Ik sla mijn hand voor mijn mond en ik voel dat mijn hand trilt. Dat heb ik echt nooit. Heel even kijk ik nog en zien dat er mensen zijn die zich ontfermen over diverse personen die op de grond liggen. Ik draai mij om. Dit wil ik niet zien. Dit heb ik helaas al vaker gezien. We besluiten te vertrekken omdat de shakedown uiteraard wordt afgelast en wij hier verder niets te zoeken hebben. Er is hulp genoeg. Ik hoor sirenes en even later een helikopter, inderdaad een traumahelikopter. Ik wil hier weg. Wat vreselijk.

Dit voelt niet goed. Dit was heel erg. Zouden er doden zijn? Ik ben er bang voor. De rest van de dag probeer je nieuws te krijgen, dat er niet is, probeer je het van je af te zetten, wat niet lukt, probeer je uiteindelijk te slapen, wat ook niet goed lukte. Waarom ga ik niet gewoon naar huis?
Dan komt er een vraag die eigenlijk niet belangrijk is. Gaat het evenement de komende dagen nog door? Mijn gevoel zegt doe maar niet. Op vrijdagochtend komt het bericht dat het doorgaat. Er zouden alleen gewonden zijn, geen doden. Gelukkig maar. Echter het nieuws lucht niet op. Het maakte mij alleen maar nerveuzer. Wil ik dit nog?

Dezelfde vraag heb ik na beide keren in Amsterdam ook aan mijzelf gesteld. Wil ik dit nog? De conclusie was dat ik het nog wilde omdat het talloze malen vaker goed dan fout gaat. De eerste wedstrijd na een ongeluk is altijd lastig. Gaat alles nu wel goed?
Dit keer was de wedstrijd al de volgende dag. Tijdens die dag veel gepraat over wat er gebeurd was. Kwam het door de regen? Hoe kan het gebeuren op een recht stuk weg? Niemand had het antwoord omdat niemand de aanleiding van het ongeluk had gezien. Gedurende de dag werd ik steeds nerveuzer. Hoe kon ik het nog leuk vinden? Zou ik het weer leuk gaan vinden? ’s Avonds is daar dan de proef. Alles ging goed en na een uur begon ik te ontspannen. De volgende dag ging het veel beter. Ik was er weer ‘doorheen’, kon weer genieten van de mooiste sport ter wereld. Maar ik kon niet vergeten wat ik gezien heb. Ik zal nooit vergeten wat ik gezien heb.

Het zal bij iedereen anders zijn hoe hij of zij omgaat als je zo’n vreselijke gebeurtenis hebt gezien. Ik ben een gevoelsmens, zelfs nu ik dit na een dikke week opschrijf, voel ik weer wat ik afgelopen donderdag voor een week voelde. Ik voel ook nog steeds Amsterdam. Twee keer. Het wordt wel minder naarmate je meer wedstrijden hebt gezien die goed gingen. Het slijt maar verdwijnt nooit. Althans niet bij mij, voor een ander kan dat anders zijn.

Ik hoop oprecht dat het ondertussen beter gaat met de gewonden. Sterkte aan iedereen die er op welke manier dan ook bij betrokken is geweest.

bron: Troelatalk