Van opgeven willen Erik van Loon en Wouter Rosegaar niet weten. Maar drie keer een kapotte multiriem in 220 kilometer was wel veel. Zonder stuurbekrachting worstelde Van Loon zich door de duinen bij Iquique. Met bijna vijf uur achterstand meldde hij zich als nummer 55 in het bivak.
“Je hebt Dakardagen en zware Dakardagen. Dit was een zware”, constateerde Van Loon na de negende etappe. “Het ging supergoed – het rijden gaat sowieso goed – tot ik op 80 kilometer in de proef ineens geen stuurbekrachtiging meer had. Dan weet je al hoe laat het is: multiriem eraf.”
Dat euvel maakte Van Loon in de tweede etappe, ruim een week geleden, ook al mee. Toen kostte het hem uren, die hij gaandeweg met klassering in of rond de top 10 juist weer aardig aan het inlopen was.
“We dachten dat we nu wel wisten hoe het werkt, maar we kregen de nieuwe er niet op. Het paste niet, hij was te kort. We hebben gewacht op Eimbert Timmermans en die heeft het met wat prutsen en duwen voor elkaar gekregen. Maar 80 kilometer verderop liep die riem er wéér af. Eimbert wist nu gelukkig wat hij moest doen. Hij had ‘m er in 23 minuten tijd op. Dat verdient volgens mij een plek in het Guinness Book of Records.”
Met goede moed ging Van Loon weer verder, maar na 60 kilometer ging het weer mis. “Je bedenkt het niet: in 220 kilometer drie keer de multiriem kapot. En nu was het echt een probleem, want we hadden er niet meer bij ons. We zijn doorgereden: we zien wel hoe ver we komen en anders moet er maar iemand komen met nieuwe riemen. Rijden zonder stuurbekrachtiging kan wel, maar ik zag het niet zitten om in het donker zonder stuurbekrachtiging de duinen op het einde van de etappe in te gaan. Ik vind het moedig van de jongens die dat wel doen, maar ik begin er niet aan. Ik ga mijn leven niet op het spel zetten.”
Zover kwam het niet. Met voorzichtig rijden bereikte Van Loon nog ruim voor het donker werd de duinen. “Ik zat meteen bij het eerste duinpannetje vast,” vertelt Van Loon. “En goed vast. Twintig keer proberen, maar ik kwam er niet uit. Uiteindelijk is het toch gelukt, al begrijp ik nog steeds niet hoe ik dat heb gedaan zonder vast te rijden.”
Net toen Van Loon zich had weten te bevrijden uit het pannetje, kwam Bernhard ten Brinke bij hem aan. Ten Brinke, die eenzelfde HRX Ford rijdt als Van Loon, had ook al problemen met de multiriem gehad onderweg en ze besloten bij elkaar in de buurt te blijven. “Maar we reden te ver naar links,” vertelt Van Loon. “Daar kwam ik weer in een duinpan terecht. Toen ik er na even pielen weer uit was, was ik Bernhard kwijt. Die was terug gereden. Daar kwamen wij pas later achter, toen we bij een waypoint kwamen. Daar bleek dat we er eentje hadden gemist, waar twee uur tijdstraf op staat. Dus zijn wij ook terug gereden. Alleen kon dat niet zomaar, want het waren tamelijk steile duinen. Daar kon ik vanaf die kant niet overheen.”
Via een omweg van bijna 40 kilometer tussen duinen door en door geulen en gaten bereikte Van Loon uiteindelijk de finish. “Ik heb niks tegen afzien en beetje worstelen, maar dit was niet leuk meer. Na die trammelant met de multiriem een week geleden leek het weer goed te gaan. We hebben op eieren gereden, maar nu zitten er toch een paar gebroken eieren in het mandje. Nee, opgeven is niet bij me opgekomen. Daar hebben Wouter en ik te veel ervaring voor. Het klassement is nu echt verkeken, maar we gaan door. Er komen nog een paar mooie dagen aan tot Valparaiso.”
Bron: Van Loon Racing
Voeg reactie toe