Donderdagavond 25 juni 2020. Het is heet buiten, de zon heeft de hele dag ongenadig staan branden. Volgens de mensen die ervoor doorgeleerd hebben was het een graad of 30. Ik ben het niet gaan controleren. Binnen is het goed vol te houden met de plafondventilator die rustig en onvermoeibaar zijn rondjes draait. Waterijsje nummer twee is net op. Lekker, met peersmaak. Morgen wordt het nog een graadje heter en zaterdag komt, als het goed is, het verkoelende onweer. Eigenlijk veel lekkerder dan die hitte.
Donderdagavond 25 juni 2020. Het is heet buiten, de zon heeft de hele dag ongenadig staan branden. Ik had nu ook buiten moeten zijn. Niet in het kloppende hart van de Noordoostpolder maar in het zuiden van België op een steenworp afstand van Frankrijk. Vanavond had de shakedown van de rally van Ieper moeten zijn. Dat was afzien geweest, bakken in de genadeloze zon in de Westhoek. Morgen had nog zo’n dag vol zweet, liters water en zonnebrandcrème moeten zijn. Maar het vooruitzicht op een bezoekje aan de ijssalon aan de Grote Markt had mij er vast doorheen gesleept. En zaterdag de verkoeling en de regen. Een dagje in het regenpak en af en toe in de auto schuilen voor het onweer. Maar helaas, ik ben daar niet.
De laatste tijd komt dat gevoel van ‘ik had nu ergens anders moeten zijn’ vaker voor. Het doorbreekt een beetje de sleur van de voortkabbelende dagen die allemaal hetzelfde zijn. Soms moet de agenda duidelijk maken welke dag het eigenlijk is. Het is saai en er ontbreekt wat. Dat ‘wat’ zijn de bijzaken in het leven die datzelfde zo leven zo leuk maken. Eentje daarvan is het bezoeken van rally’s met vrienden.
Maar hoe was het ook al weer? Ik moest echt even nadenken. De gave rallyactie, de rallyauto’s, het zien van al die meer of minder bekende gezichten die je alleen bij rally’s tegenkomt, de leuke gesprekjes met die gezichten, de gezelligheid om met vrienden samen in de regen te staan in een weiland, de gezamenlijke opluchting als het eindelijk weer droog is, de broodjes worst met zonnebrandcrème als onbedoelde saus, de overnachtingen in allerlei soorten onderkomens, de ‘goede’ gesprekken, het eindeloze wachten, het veelvuldige lachen en de etentjes na afloop.
Rally’s bezoeken, Ik mis het enorm.
tekst: Troela
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Plaats reactie