Vraag: bestaat er in de rallysport ook zoiets als thuisvoordeel?
Volgens het woordenboek is thuisvoordeel: het voordeel dat je thuis speelt en dat het publiek achter de ploeg staat als zijnde de zogenoemde twaalfde man (m/v). Als rallyequipe is het natuurlijk leuk als er allemaal bekenden langs de klassementsproef staan maar horen doe je ze niet en naar ze kijken, laat staan zwaaien, is ook niet echt aan te raden. Dat is bij bijvoorbeeld voetbal weer anders. De sfeer in een stadion kan je natuurlijk opzwepen en zwaaien moet kunnen, tenzij je een naar je geliefde op de tribune zwaaiende keeper bent, die eigenlijk de net genomen strafschop hoort te stoppen. Zwaaien en aanmoedigen middels stemverheffing is iets wat bij schaken weer niet voor zou komen. Wat dat betreft lijkt de rallysport dus meer op schaken dan op voetbal. Bijzondere conclusie die ik ook niet verwacht had.
Uiteraard heeft de thuisrijdende rallyequipe wel iets aan thuisvoordeel namelijk het feit dat je de wegen uit je hoofd kent. Elke vierkante centimeter en strekkende meter zijn bekend omdat je er in je dagelijkse leven zonder helm en nauwsluitend, dus matig afkledende rallyoverall, regelmatig langskomt. Dat levert zeker een voordeel op.
Als rallyfan kan je ook baat hebben bij het thuisvoordeel. Je kent de klassementsproeven uit je hoofd en daardoor ook de leuke plekjes om te gaan kijken. En onderschat ook niet dat het thuisvoordeel enorm kan helpen op de verbinding tussen de klassementsproeven. Je kent de wegen dus ook de kruipdoor-sluipdoor-routes. En dat zonder hulp van een papieren kaart of digitale versie.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik als rallyfan ook een thuisvoordeel kan benutten omdat in en om mijn huidige woon- en verblijfplaats een rally wordt verreden namelijk de Zuiderzeerally. Het evenement dat mij in 1988 heeft besmet met het rallyvirus. Dat was zelfs zonder test met een wattenstaaf in je neus direct duidelijk. Een vaccin is er nog steeds niet maar dat is bij dit virus dan weer een voordeel.
Enkele jaren geleden na het zoveelste bezoek aan mijn thuisrally, die zoals gebruikelijk afwisselend koud, nat en koud en nat tegelijkertijd was, besloot ik wat eerder naar huis te gaan en de zaterdagavondproef te laten schieten. Ik dook mijn bed in en het duurde langer dan normaal voordat de koude besloot mijn lichaam te verlaten. Door een gunstige wind en omdat het raam van de slaapkamer op een kiertje stond, drongen de rallygeluiden van de slotproef op het ver weg gelegen industrieterrein tot mij door. Het klonk zacht maar aangenaam. Door de warmte en het prachtige bijna muzikale alternatief voor een cd met dolfijn- en golfgeluiden op een bedje van zachte uitgesponnen keyboardklanken, viel ik in slaap.
Ik begon gelijk aan een ietwat rare droom. Een onbekende sponsor had ervoor gezorgd dat er een hagelnieuwe witte Fiesta WRC (what else?), op beide zijkanten beplakt met grote zwarte chocoladeletters die ‘TROELATALK’ spelden, voor mij klaar stond om mijn thuiswedstrijd te rijden. U begrijpt dat dit een droom moet zijn want wat is de kans dat dit ooit zou gebeuren?
Maar de droom ging door. Ik buitte mijn thuisvoordeel maximaal uit. Uiteraard reed ik de sterren van de hemel met een reeks ongekende kanontijden. Uiteraard reed ik foutloos en won de wedstrijd met minimaal twee vingers in de neus. Uiteraard mocht ik op het podium de grote fles champagne ontkurken. Dat ging niet geheel vlekkeloos (in drink in het normale leven geen alcohol dus de ervaring met het ontkurken van flessen drank is niet aanwezig) en werd daardoor behoorlijk nat. Nat, dat was het gevoel toen ik kort na de huldiging wakker werd. Voorzichtig rook ik aan het vocht maar het was geen champagne. Het was zweet. Angstzweet.
Er kwamen van buiten geen rallygeluiden meer en ik zag op de wekkerradio dat het midden in de nacht was. De droom zat nog vers in mijn geheugen. Fiesta WRC? Chocoladeletters? TROELATALK? Thuiswedstrijd? Thuisvoordeel? Ik zou met de beste wil van de wereld nooit zo hard durven rijden als in mijn droom. Het overmoedige verstand meende van wel, het angstzweet was het bewijs dat de snelheid ver buiten mijn comfortzone had gelegen. Zelfs een 12e, 13e, 14e of zelfs 271e man (m/v) zou mij niet naar een overwinning hebben kunnen schreeuwen. Elk greintje thuisvoordeel zou door de eerste de beste rallydebutant uit een ver land, dus onbekend in de polder en omstreken, in een zwaar ondergemotoriseerd voertuig vermorzeld worden. Ik zou kansloos laatste worden. In een Fiesta WRC. Een witte. Met grote chocoladeletters.
En toch zou ik dat wel eens willen meemaken. In een Fiesta WRC. Op mijn eigen tempo. Dus onbekende sponsor, doe eens gek. Publiciteit is gegarandeerd want een WRC (voor de duidelijkheid in Fiesta vorm en wit uiteraard, met chocoladeletters op de zijkanten) reed nog nooit zo langzaam. Als de kranten en websites daar niet over schrijven dan weet ik het ook niet meer. En Frank wil vast wel 13 seconden op televisie uitzenden van de witte WRC op weg naar het slechtste resultaat van zo’n geweldige auto. Zou dat niet mooi zijn, de chocoladeversie van Troelatalk op de buis?
tekst: Troela
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Plaats reactie