In 2008 waren we nog getuige van de aller eerste meters van de 10 jarige Jim van den Heuvel in een muis grijze Ford Sierra op nog oudere spijkerbanden. Vol gas over een bevroren meer in Zweden. 8 jaar later staan we weer in de Zweedse bossen en vliegt Jim samen met ervaren navigatrice Lisette Bakker voorbij in een hele dikke knalrode Groep N Mitsubishi Evo X. Het ziet er uit als een jongensdroom die zojuist uit is gekomen. Knallend er grommend verdwijnt de rally auto uit het zicht. De zon schijnt. De thermometer staat op min 10. Het publiek is een tikkeltje dronken en heeft er veel zin in. Wij ook. Het beloofd een prachtig evenement te worden.
Dat zag er een paar dagen geleden wel anders uit. Temperaturen boven nul zorgden voor hoofdbrekens bij zowel de organisatie als de deelnemers. De verkenningen werden verplaatst. Een aantal rally proeven werd afgelast. De noordelijke proeven werden s’ nachts, door middel van watertanks, voorzien van een ijzige toplaag. De rally van Zweden wordt verreden op spijkerbanden. Deze ‘spikes’ hebben de meeste grip als ze zich in sneeuw en ijs vast kunnen bijten. Als die ijslaag er niet is gaan de spijkers in de banden los zitten door de warmte ontwikkeling en vallen er uiteindelijk uit. Als dat het geval is lijkt het net alsof je op ijs rijd. De omgekeerde wereld dus.
Eenmaal aan de start van de eerste proef zien Lisette en Jim hoe de proef er bij ligt. Tijdens de verkenningen lag er alleen gravel en geen sneeuw of ijs. De organisatie komt dan ook zichtbaar blij melden dat er nu wél ijs ligt. Iets waar de equipe niet op gerekend heeft. Twee vlijmscherpe spijkerbanden liggen achterin en vier botte op de velgen onder de auto. Jim “Vreemd dat ze ons nu pas vertellen dat het een grote ijsbaan is. Ik ben juist op de oude spikes van de test weg gegaan omdat er gravel zou liggen. We mogen niet meer wisselen” Lisette “We hebben net 100 km over de kurkdroge snelweg hier naartoe gereden. Die spijkers zullen er nu wel allemaal uit liggen. Voor ons dus nog iets gladder straks op de proef.” En dat allemaal op de eerste proef van je eerste Wereld Kampioenschaps Wedstrijd. Een proef waar al zijn idolen hem al voor gingen. Aan de start met een monster van een machine, een koppel van 700 Newton meter en vierwielaandrijving. De turbo sist en klapt in de uitlaat. Als het licht op groen springt graven die paar spijkers, die nog in de banden zitten, zich in het verse ijs. Het WK van Zweden is nu definitief begonnen.
We komen de equipe weer tegen na proef 2. Lisette “Na de eerste KP hebben ze een extra ‘tyre-fitting zone’ ingelast. Daar konden we gelukkig 4 nieuwe banden monteren. Die eerste proef was echt overleven. Het ziet er ook allemaal heel anders uit op de proef. Nu ligt er sneeuw. Alsof je in een ander land rijd. Heel apart.” Jim: “Sorry dat ik het zeg, maar die eerste proef ging echt klote gewoon. Alsof je op je gymschoenen op het ijs staat man. Maar goed, we bleken gelukkig niet de enige. Toch nog een tweede tijd groep N. en maar 3.8 sec achter de nr. 1 (Eamonn Boland). Met die verse spikes ging het echt super op die tweede proef. We moesten wel een hoop notes aanpassen. We hebben vaak gesprongen op plekken waar ik niet zeker wist of we überhaupt los zouden komen, prachtig! Volgens mij waren we ook wel redelijk snel. Toch, Lisette?” “Eén minuut en 2.5 sec., sneller dan Boland.” “Mooi,” reageert Wim, eerste in Groep N.”
Na deze vuurdoop en de hergroepering rijden ze nogmaals dezelfde 2 proeven. De voorsprong ten opzichte van de concurrentie wordt uitgebouwd tot bijna 4 minuten, ondanks een paar kleine foutjes op de proef. De banden en de equipe lijken zich tot nu toe goed te houden. Tot dat op de 5e klassementsproef een van de differentiëlen dienst weigert. Dat zorgt voor een auto die lastig stuurt en moeilijk af te remmen is tijdens de afdalingen. Het team laat zich hierdoor verrassen en komt vast te staan in een van de vele sneeuwwallen die de Rally van Zweden rijk is. Maar liefst 9 minuten gaan verloren om met hulp van het publiek de auto weer op het rechte pad te krijgen. Ook een ervaring die je niet gauw meer vergeet.
“Ik had ineens zo veel onderstuur in een lange bocht, dat de bumper de sneeuwwal iets raakte,” zei Jim. “Meteen daarna hapte de hele neus er vol in en reden we een stuk door de wal zonder zicht. Muurvast. Ik dacht §@#?! Gaan we die sneeuwschepjes toch nog nodig hebben. We zagen helemaal niemand en ineens duiken er uit het niets een stuk of twintig van die Zweden en Noren boven op je auto en beginnen als gekken aan de deur en de achterspoiler te sjorren. Dat hoort er blijkbaar ook bij.”
Lisette reageert met: “Ik ben er snel uit gegaan om tegemoetkomende auto’s te waarschuwen. Het zag er niet naar uit dat we er snel uit zouden komen. Tsja, we stonden echt goed vast.” Zonder tussentijdse mogelijkheid om het diff te wisselen wordt ook proef 6 met handicap gereden dat resulteerde in een aantal spannende momenten en nog een klein uitstapje.
Na proef 6 wordt in het servicepark de aandrijflijn onder handen genomen door de monteurs van Van den Heuvel Motorsport. Het lukt om binnen de tijd het euvel van de jongste Van den Heuvel te verhelpen. Zodoende kan het team de tweede dag aanvangen met een fris rallymonster.
De tweede dag van Rally Zweden is aangebroken. Al om 5 uur in de ochtend moet de equipe aantreden. Altijd even spannend als je de auto uit het Parc Fermé haalt of ie het nog doet. Zeker in deze koude omgeving. We komen de rode pruttelende bolide tegen als ze het service terrein weer verlaten richting de besneeuwde proeven. Een rallyauto is gemaakt om vol gas te rijden. Op de tussentrajecten met de lage toegestane snelheid is het vaak horten en stoten. We krijgen een dikke duim uit het raam als de Evo het bospad van proef 7 op rijd en wij niet meer verder mogen met onze Rent-a-Volvo die vanwege zijn start-stop systeem telkens afslaat. Gekmakend!
We verplaatsen ons naar het einde van proef 8, 100 km verderop om daar de ervaringen van dag 2 op te tekenen. Na uren wachten krijgen we uiteindelijk bericht uit het service park. Tijdens een van de vele verwachte en onverwachte sprongen is Jim iets buiten de ideale lijn geland op een steen. Wel een flinke klap maar de equipe kon gewoon door rijden. Maar blijkbaar heeft de klap van de landing toch meer kapot gemaakt dan ze lief is. Na uitrijden van proef 7, maar liefst 100 km verbindingsetappe en een deel van proef 8 krijgen ze in de auto een waarschuwing voor lage oliedruk. Het team besluit te stoppen om verdere motorschade te voorkomen.
Het moraal is nog onder het oliedruk niveau gezakt als we Jim en Lisette weer spreken. Jim “Zo’n vroegtijdig einde is nooit leuk. Ben er wel ziek van ja. Als je de auto zo ziet staan is er niks aan de hand, zuur! Maar ja. Leer je ook weer van zeggen ze dan. Vrees dat ik me dat morgen pas besef. Of volgende week pas. Hahaha.” Lisette vult aan “Ja, jammer. Verder ging het eigenlijk super goed. Alhoewel het wel super lastig pace notes maken is als de proeven tijdens de wedstrijd zó anders zijn. Het lijkt dan toch net alsof je er voor de eerste keer rijd. In de auto ging het dan wel weer heel goed. Om maar met een positief punt te eindigen. Toch?” “Ja, dat wel ja,” beaamt Jim.
De volgende dag tijdens het ontbijt op het service terrein staan de gezichten toch wat minder zuur. Een korte evaluatie leert dat er ook een hoop zeer waardevolle lessen meegenomen worden uit Zweden naar het volgende WK avontuur. ”Na een nachtje slapen ga ik toch wel weer met een goed gevoel naar huis. Het maken van notes voor snelle stukken en jumps is zeker iets waar ik aan kan werken. Fijn trouwens dat de auto dan verder helemaal super voor elkaar is. Dat geeft weer een hoop vertrouwen op de proef. Ook als je niet helemaal zeker weet of je gaat springen of niet. Het voorspelbare karakter van de schokbrekers maakt dan een wereld van verschil. Het leren managen van alle onverwachte situaties buiten het rijden is wat je uiteindelijk uit je concentratie haalt. En dat is naar mijn mening op te lossen, dus…. Ha, ik heb er wel weer zin in,” aldus een weer positief ingestelde Jim.
“Ja, ik ben het eens met Jim. We hebben trouwens ook weer een hoop Nederlanders gezien. Vlaggen in het bos, echt mooi. Geeft toch ook een extra zetje als dat in je ooghoek voorbij komt. Waarvoor dank!” Aldus Lisette Bakker.
Het volgende optreden van KNAF Talent Jim van den Heuvel in het WRC zal nog even op zich laten wachten. Waarschijnlijk in de zomer in Polen of iets eerder al in Portugal. We hopen hem ook snel weer te zien op de Nederlandse en Belgische rallypaden. Want die paar proeven in de prachtige rode Evo vol met trotse Nederlandse sponsor stickers zagen er flitsend uit! Dat smaakt naar meer!
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Voeg reactie toe