Op bezoek bij… Peter Bijvelds

Het hek zat dicht. Aanbellen dan maar bij de camera. Zonder verdere vragen gaat het hek open. Langs een belastingtechnisch interessante wagen, of nee, een milieubewuste wagen, loop ik naar waar ik denk dat de voordeur is. Moeder, zo blijkt, doet de deur open en nodigt me uit om op het terras aan de tuintafel plaats te nemen. Zoonlief zwaait uit de verte en roept dat hij er zo aan komt. “Rustig aan, ik wacht wel,” prevel ik terug. Wetende dat hij het toch niet meekrijgt, gezien het feit dat hij druk in gesprek is via zijn mobiele telefoon.

Het is echt niet erg. Het is zelfs wel lekker, even helemaal niets. Telefoon op stil en een lekker avondbriesje, uitkijkend op een riante tuin in een lommerrijke omgeving. Dat telefoontje mag eigenlijk best nog wel even duren…

Dan komt de gastheer van deze avond naar me toe en heet me welkom. In één adem door komt de vraag: “koffie?” Het antwoord kan alleen maar bevestigend zijn en nog eens een paar minuten later staan twee kopjes koffie dampend op de tuintafel. Intussen neemt moeder afscheid en heb ik mijn gastheer voor mij alleen.

De vragen als “hoe kom je in de rally verzeild,” en “hoe jong kwam je met rally in aanraking,” hoeven niet te worden gesteld. Peter Bijvelds, mijn gastheer deze avond, is genoegzaam bekend. Dat terwijl hij toch een behoorlijk aantal jaren niet meer actief aan de sport heeft deelgenomen. Zijn vader, wijlen Piet Bijvelds, was een begenadigd rijder met een grote staat van dienst. Het was voor Peter dus feitelijk gewoon een deel van de opvoeding. Op veel te jonge leeftijd reed hij al zijn rondjes in rallyauto’s. Het was dus wachten totdat hij 18 werd en zijn rijbewijs kon gaan halen. In 1996 reed de jonge Peter Bijvelds in de Nissan Sunny GTI-R van pa zijn eerste wedstrijd terwijl pa Piet hem navigeerde.

In 1999 werd de Nissan ingeruild en werd een Mitsubishi Lancer Evo V het wapen waar ‘de Bijveldjes’ de strijd mee aangingen. De auto werd in eigen beheer opgebouwd en daarbij werd gebruik gemaakt van gespecialiseerde kennis van Mitsubishi mensen uit het WRC. De auto was snel, erg snel. De auto was geen gram te zwaar en alle op dat moment beschikbare en toegestane technische middelen, zaten in deze auto verwerkt. “Ik ben vaak beticht van valsspelen,” zegt Peter. “Ooit werd beweerd dat onze turbo illegaal was. Ik heb de auto stil gezet, de turbo er af geschroefd en aan iemand van de KNAF meegegeven met de mededeling dat die, na de wedstrijd, doormidden gezaagd zou gaan worden. Ik was iedere keer weer die aantijgingen zo vreselijk beu. Een paar dagen na de wedstrijd is die turbo inderdaad doormidden gezaagd en moest men concluderen dat die wel degelijk reglementair was. De afspraak was echter wel dat wanneer die turbo goed was, dat dat consequenties zou hebben…”

“Als je als nieuweling net komt kijken en je rijdt achter de top aan, ben je aardig, vinden ze het leuk. Als je er echter voorbij gaat wordt het ineens een andere wereld,” is een gevleugelde uitspraak van Peter. “Ik sta daar nog steeds helemaal achter,” zegt Peter direct. “Ik heb toentertijd gemerkt dat, wanneer je aan de stoelpoten van de gevestigde orde zaagt, ze dat niet zo leuk meer vinden. Onze Mitsubishi destijds was serieus snel en we konden echt strijden om het podium. Dat nam toen niet iedereen ons in dank af.”

Bij de oude garde staan de beelden nog op netvlies gebrand: Peter die in 2006 tijdens de rally in Almere de beduidend langzamere 0-auto, een Mitsubishi Colt, op zijn weg vindt. Om geen tijd te verliezen besluit Peter de 0-auto in te halen. Dit ging niet helemaal zoals bedoeld en de rijder van die 0-auto keek even tegen de onderkant van de Lancer van Peter, voordat die weer op zijn vier wielen terugviel.

Ook de Hellendoornrally van 2003 bleek een episch moment in de rallycarrière van Peter. Hij kreeg op de derde klassementsproef een compleet andere note voorgelezen dan hij verwachtte. Hij wist met veel geluk op die snelle derde proef de auto tussen twee bomen door te sturen, over een sloot, een tuin in. Terug op de service liet hij weten niet meer van start te willen gaan en iemand op zijn blote knieën te moeten bedanken. “We hebben barstens veel gelukt gehad,” zei hij. “Barstens veel…”

Dat het geluk in deze sport ook eens niet aan zijn kant stond bleek wel tijdens de rally in Luxemburg van 2004. In het najaar, onder natte en gladde omstandigheden, ging het helemaal mis. Peter, zoals altijd genavigeerd door zijn vader, crashte hard op een chicane die er niet hoorde te staan. Bij dit ongeval verloor zijn vader Piet, op de leeftijd van 62 jaar, het leven. Ondanks het grote verdriet werd Peter voor de Luxemburgse wet een verdachte. Had hij kunnen weten dat die chicane, die er tijdens de verkenningen niet stond én niet was aangegeven in het roadbook, er toch stond? Had Piet zijn gordels wel goed en strak om? Waren er medicijnen in het spel? Een kleine greep uit de vele vragen waar hij mee te maken kreeg en waarop de antwoorden lange tijd op zich lieten wachten. Inmiddels is hij al lang geen verdachte meer en is duidelijk geworden dat de equipe, mede dankzij de onboard beelden, geen weet kon hebben van de plots opdoemende chicane. In Luxemburg zelf echter loopt de zaak tegen de organisatie nog steeds door.

In de jaren er na is Peter blijven rijden. De belangrijkste drijfveer was zijn vader te laten zien dat hij verder kon met zijn passie. In 2009 reed Peter zijn laatste wedstrijden. Naast hem was inmiddels zijn zus Ria gaan zitten. Peter had hier in eerste instantie grote weerzin tegen. Hij wilde niet dat bij een eventuele volgende crash nog een familielid iets zou overkomen. Ria bleef echter aandringen en uiteindelijk ging Peter overstag.

Met een simpele foto op Instagram schudde Peter onlangs de Nederlandse rallygemeenschap weer op. Te zien was een Ford Fiesta R5 welke hij gekocht zou hebben. Daarna bleef het lange tijd weer stil. “Ik heb bij M-Sport inderdaad een splinternieuwe Fiesta R5 gekocht. Dat is niet van de één op de andere dag gebeurt. Dit proces loopt al sinds 2016. Toen ben ik al eens gaan testen bij M-Sport. Door allerlei zakelijke drukte in mijn bedrijf, heb ik het een tijdje voor me uit moeten schuiven, maar nu gaat het dan toch echt gebeuren.”

“Wat me vooral terug de rally intrekt is de hechte community. Na het overlijden van mijn vader heb ik veel steunbetuigingen ontvangen en ook in de jaren nadat ik gestopt ben, zijn er altijd berichten geweest van mensen die me vroegen hoe het ging en me graag terug op de rallypaden zagen komen. Ik heb dat ook weer gezien toen rijder Bert de Jong overleed. Ook daar zag ik weer hoe hecht die rallyfamilie is. Los daarvan kijk ik er ook weer naar uit opnieuw de competitie aan te gaan. Ik ga niet voor kampioenschappen maar wil gewoon de leuke wedstrijden kiezen en dan wel zo goed mogelijk presteren.”

“Ik doe dingen niet half, als ik ergens voor ga, ga ik er ook goed voor,” waren de woorden waarmee de avond werd afgesloten. Er hadden nog tientallen anekdotes de revue kunnen passeren, veel vragen hadden nog kunnen worden gesteld, maar de zon was inmiddels ondergegaan en het werd tijd om te gaan. Handenschuddend neem ik afscheid van een bijzondere man die rallyrijden weet te vergelijken met pianospelen. Die in rallyland veel heeft meegemaakt en in de nabije toekomst nog meer bijzondere herinneringen zal creëren.

Edwin Hengelman( Redacteur & fotograaf )

Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.