RallyNieuws
Troela
Troela

Opa vertelt (en viert keihard feest!)

Hoofdstuk 1: Opa vertelt

Vroeger duurde het voor je gevoel jaren voordat de dag was gekomen dat je weer jarig was of dat de Goedheiligman een kleine of minder kleine lading cadeautjes kwam brengen. De tijd kroop tergend langzaam richting deze hoogtepunten van jouw nog jonge leven. Oudere mensen, althans in mijn toen nog jonge ogen waren het vet oude mensen, vertelden me dat de tijd steeds sneller gaat als je ouder wordt. Ik keek ze ongelovig aan en geloofde er helemaal niets van. De jaren duren eeuwig.

Ik moet toegeven dat dit een vrij bizarre opening van een verhaal over de rallysport is maar toch kon ik niet om deze opening heen. Inmiddels ben ik toegetreden tot de groep mensen die in mijn toenmalige jonge ogen vet oud is. Maar ook ik, in mijn oudere uitvoering, ben tot de conclusie gekomen dat die oudere mensen van vroeger gelijk hadden. De tijd gaat met het stijgen van het aantal gevierde verjaardagen inderdaad steeds sneller. Voor je het weet zit je alweer in Hellendoorn, Trier, Veldhoven of Putten.

Het is oktober 2018 en op zich is dat niet iets bijzonders of zo. Tenzij u misschien deze maand iets heel moois te vieren heeft. Ook ik heb deze maand iets te vieren. Ik heb namelijk een jubileum bereikt en niet een onbetekenend lustrummetje of zo, nee, zes lustra (of lustrums, dat schijnt ook goed te zijn). Voor iedereen die even geen rekenmachine bij zich heeft, ik vier deze maand mijn dertigjarige jubileum als rallyfan! Voor degenen die mij niet kennen, inderdaad ik ben vrij laat in aanraking gekomen met de rallysport. Rond de tijd van de rallyontdekking begon ook pas de liefde voor auto’s zich schoorvoetend te ontwikkelen. Ik was al 25 en heb zo dus heel wat jaren van mijn jonge leven niet kunnen genieten van de mooiste sport ter wereld. Zo jammer.

Ik heb het wel eens eerder verteld maar voor iedereen die dat misschien gemist heeft, in oktober 1988 ging ik in mijn woonplaats een stukje fietsen tot ik werd tegengehouden door een hek op de weg. Ik zag daarachter auto’s met startnummers dingen doen waarvan ik niet wist dat auto’s die konden doen. Daar op die mooie middag werd ik besmet door het rallyvirus. Zoals dat gaat met een besmetting, heb ik daar niets van gemerkt. Toen bleek dat ik het virus had, hebben vele doktoren zich over mijn casus gebogen, er dikke boeken op nageslagen en veel overlegd maar de conclusie was dat het ongeneeslijk is. Gelukkig heb ik geen nadelige gevolgen ondervonden van het virus. Integendeel. Het heeft heel veel mooie herinneringen opgeleverd.

Het is tijd voor een stokoud maar o zo waar cliché: er is in die 30 jaar veel gebeurd! Tegenwoordig rijden equipes een scratch, vroeger noemden we dat nog een snelste tijd. Auto’s zijn veranderd, mensen zijn veranderd. Het leek mij een goed moment om enkele gebeurtenissen uit de zes lustra met u te delen.

De rallysport heeft mij naar Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Spanje, Finland en Wales gebracht om rally’s te bekijken. Ik heb veel leuke mensen leren kennen en er zijn er een aantal echt goede vrienden geworden. Ik ben in RTL Rallyreport herkenbaar in beeld geweest toen ik probeerde de vastgelopen Kalos van Mark Steijger los te duwen. Helaas heeft dat niet geleid tot aanbiedingen van filmrollen. Ik ben in Trier geïnterviewd door de lokale radio en heb op de vraag wie de rally ging winnen gewoon Jasper van den Heuvel geroepen. Ook dit best wel fantastische optreden heeft niet tot een uitnodiging voor het inspreken van tekenfilms geleid. Ik ben ook nog in een grote bus in Amsterdam geïnterviewd over mijn rallyvriendengroep als zijnde de door de rest van de ImRA (Impreza Rally Addicts) aangewezen onvrijwillige woordvoerder zonder enige inspraak in de stemming. En er is nog iets gebeurd dat niet vergeten mag worden. Tijdens de GTC-rally van 2018 heb ik op een echte rallyproef mee mogen rijden met de X-auto, vakkundig gepiloteerd door Alexander Belder. Dat was gaaf. En dan waren er nog al die uren rallyactie en gezelligheid achter het lint. En niet te vergeten, ik ben over de rallysport gaan schrijven.

Ik ben namelijk in het schrijven van rallycolumns gerold en binnenkort verschijnt het tweede boek met rallycolumns getiteld ‘Troela talks 2’, het vervolg op ‘Troela talks’. Zoals u merkt was de inspiratie voor de titel niet echt aanwezig. De rallysport heeft mij ook geïnspireerd tot het schrijven van twee spannende rallythrillers namelijk ‘Overstuur’ en ‘Haaks links into moord’. En als antwoord op uw acuut opgekomen en behoorlijk prangende vraag, er komt er zeker nog een derde rallythriller ergens in 2019 maar kijk niet vreemd op als er in de jaren daarna nog meer boeken met hetzelfde onderwerp verschijnen.

Ook ben ik sinds 2004 de rallysport gaan fotograferen maar dan net even anders dan andere fotografen doen. Mij gaat het niet om technisch prachtige foto’s. Ik heb een camera waarvan de enige voorwaarde is dat die in mijn broekzak moet passen. Ik ga meer voor de afwijkende foto’s. De resultaten kunt u sinds begin 2005 in de ImRA-strips zien. Eindeloos foto’s uitzoeken, verkleinen, rangschikken en dan teksten bedenken, die soms al in mijn hoofd zitten voordat de foto wordt gemaakt. Tot zover wat de rallysport met mij heeft gedaan in 30 jaar en hoe het heeft gezorgd voor talloze uren pret bij de rally’s en napret als ik weer eens zit te gniffelen bij het controleren van een goed gelukte strip, een humoristische column of geslaagde passage in een boek.

Hoe was het met de sport zelf de afgelopen 30 jaar? Er was de opkomst van de WRC’s en het afscheid van deze prachtige machines op nationaal niveau. Nu zijn er de mooie R5-klasse, geweldige auto’s. Er waren mooie startvelden, grote startvelden maar ook magere startvelden. Er zijn heel veel rallydeelnemers geweest, sommige die er 30 jaar geleden ook al waren zoals meneer Vossen. Er waren rallyrijdende vaders die ruim voorbij gestreefd werden door hun duidelijk meer getalenteerde zoons. We hadden zelfs een heuse Nederlandse rallyrijder in een WK-team. Er zijn rally’s verdwenen maar ook nieuwe er bijgekomen.

In de 6 lustra heb ik heel veel rallyauto’s in verschillende omstandigheden en op verschillend niveau voorbij zien komen. Uiteraard hoop je altijd op spektakel zo lang het maar goed gaat. Maar helaas ging het niet altijd goed. Uwe Nittel maakte een indrukwekkende salto op de Luttenbergring, Chris Vlaar sloopte de paraplu’s van bezoekers toen hij geen remmen meer had, diverse lantaarnpalen moesten het onderspit delven, auto’s raakten bomen of waren iets minder ongelukkig omdat ze de bomen net misten en door konden rollen waardoor de gevreesde harde klap uitbleef. Gelukkig ging het heel veel vaker goed dan fout maar niet altijd. Helaas waren er twee verschrikkelijke ongelukken in Amsterdam die ik van dichtbij heb zien gebeuren. Het heeft mijn idee over veiligheid wel veranderd. En niet alleen bij mij, dat zie je bij de huidige wedstrijden wel terug, hoewel sommige bezoekers al die strengere veiligheidsmaatregelen maar niets vinden. Die hebben waarschijnlijk nog nooit iets ernstigs zien gebeuren of beseffen niet dat nog een groot ongeluk wel eens het einde van de sport in Nederland kan betekenen.

In 2002 maakte ik mijn WK-debuut bij onze Oosterburen, als kijker uiteraard. Tijdens de shakedown kwamen ze op snelheid voorbij en ik kon toen nog erg dicht bij de weg staan. Vanaf het hoger gelegen weiland kon ik de helden, die ik alleen van de televisie kende, gewoon in het gezicht kijken. Ze waren gewoon echt en zagen er net zo uit als op de tv-beelden. Sinds die tijd weet ik ook dat de snelheid in de WK toch iets hoger ligt dan in Nederland. Dat het nog harder kon was misschien nog wel de grootste openbaring uit 2002.

In 2005 zag ik mijn eerste sneeuwrally rondom Spa. Weer zo’n mooie herinnering. Het witte landschap maakte de rallysport totaal anders qua beleving en zelfs qua geluid. En dan Finland in datzelfde jaar. Weer zo’n prachtige herinnering met onverharde achtbanen, aardige mensen en veel minder muggen dan verwacht. In 2012 was ik in Wales. Een klassieker en terecht. Een machtig mooie wedstrijd. Net als Hulst, Zuiderzee of Hellendoorn of elke andere wedstrijd maar dan anders. Elke rally heeft zijn eigen charme. Elke rallyauto heeft zijn charme. Elk rallybezoek heeft zijn charme. Als je er tenminste voor open staat.

Ik kan uiteraard niet in de toekomst kijken en ben niet in bezit van de teletijdmachine of het mobiele nummer van professor Barabas dus wat er allemaal gaat gebeuren is ook mij onbekend maar ik ben wel van plan om nog heel veel jaren aan mijn rallyfanschap toe te voegen. Na het ‘navigeren’ in de X-auto, waarbij ik geen notes hoefde te lezen, mag ik misschien ooit nog eens een rallyauto besturen. Zou dat niet mooi zijn? Maar de toekomst betekent ook zeker nog meer rallycolumns, strips en boeken. Ik heb er zin in! U hopelijk ook.

Hoofdstuk 2: Opa viert keihard feest

Nu is het time to party! Dertig jaar rallyfan. Op naar de zestig! Danst u een rondje rond de tafel mee, terwijl op de achtergrond een dvd met Colin McRae in actie voor de mechanische muziek zorgt? Iemand een cola light? Of chips misschien?

Hoofdstuk 3: Opa wordt een dagje ouder

Gewoon voor de zekerheid zocht ik gisteren op internet naar de exacte datum van de Zuiderzeerally 1988. Het leek me leuk om deze column exact 30 jaar na mijn eerste kennismaking te laten verschijnen. Maar op dat hele wereldwijde web was het antwoord niet te vinden. Gelukkig via een post op Facebook, waar dat al niet goed voor is, had ik dankzij Daan Pont binnen enkele minuten het antwoord. De datum van de wedstrijd was 18 september 1988. Maar wacht eens even, ik ben ervan overtuigd dat het oktober was. Dus eigenlijk ben ik gewoon twee weken te laat met deze column. Opa wordt oud en zijn geheugen is niet meer zo goed als zeg 30 jaar en twee weken geleden. Maar ja, wat zijn twee weken op een mensenleven. Daarom vier ik nu officieel mijn 30 jaar en twee weken rallyfanschap. Iemand nog een cola light? De chips is helaas op.

Plaats reactie

Voeg reactie toe

Neem gerust contact met ons op indien u materiaal wilt overnemen

Social Media Auto Publish Powered By : XYZScripts.com