Nog niet eerder hadden Erik van Loon en Harmen Scholtalbers deze Dakar meegemaakt dat ze met ingehouden adem over de top van een duin doken. In het ‘rondje Copiapo’ gebeurde het wel. “Zó steil naar beneden dat het bijna parachutespringen was,” vertelde Van Loon. “Er zijn wat dingetjes niet helemaal goed gegaan, maar ik ben me toch blij.”
Van Loon had een aantal ‘momentjes’ in wat vooraf als een van de zwaarste etappes van de Dakar 2012 was aangekondigd. “Dat was het ook wel. Vooral het einde. Daar is in het donker echt niet doorheen te komen. Bij daglicht was het al zo moeilijk.” Van Loon finishte met de zeventiende tijd. In het klassement sloop hij de top 10 in, ten koste van Erik Wevers.
Van Loon zat met zijn Mitsubishi één keer goed vast in de duinen. “Dit is het bewijs,” zei Van Loon, terwijl hij een kilo zand uit zijn schoenen kieperde. “Dat was stom en niet nodig geweest. Mijn eigen schuld ook. Ik kwam niet boven en stuurde naar rechts. Ik had beter recht achteruit terug kunnen gaan en het nog een keer proberen. We hebben flink staan scheppen.” Ergens anders stonden drie motorrijders op een duin te wijzen. “Ik dacht dat er eentje achter lag, dus ik remde. Ook even vast. Maar dat was maar een kleintje. De neus was al over de top, de achterwielen stonden vast. Daar waren we zo uit.”
Een ander momentje was een gemist waypoint. “Harmen heeft geweldig genavigeerd en zag al heel snel dat we het waypoint op vijf meter hadden gemist. We zijn meteen terug gereden.” Een heel hoge berg kwam Van Loon niet op. Hij besloot zijn eigen weg te kiezen en er omheen te rijden. “Het waypoint lag er achter, dus dat was het probleem niet. Maar er omheen kost meer tijd dan er overheen. Behalve als je er niet op komt. Ik geloof nooit dat er veel zijn die dat halen. Het was helemaal kapot gereden. Niet te doen.”
Het venijn zat volgens Van Loon in de staart: de duinen. “Het eerste deel was snel, met veel stenen. Daar heb ik voorzichtig gereden omdat ik niet lek wilde rijden. Linksachter liep de band langzaam leeg. In het geneutraliseerde deel van de etappe hebben we die band gewisseld voor de zekerheid.” In de duinen liet Van Loon zijn banden niet af. “Het ging veel te goed om daar tijd aan te verdoen. Ik heb met 2,2 bar gereden. Totdat we vast kwamen te zitten. Toen moest ik wel.”
Overal in Copiapo hangen posters van de Dakar met een foto van de auto van Van Loon erop. “Ik vond het eerst zo raar dat er zoveel mensen naar me toe kwamen. Een man vertelde dat hij zes kilometer had gelopen om mij te zien. Ik snapte er niets van, tot ik die posters zag. Wel leuk hoor, een beetje een held zijn in Chili!”
Bron: Van Loon Racing
Voeg reactie toe