Kent u die mop van die Rotterdammers die naar Parijs gingen? Ze gingen niet. Kent u die mop van die rallycolumnist die naar de WK rally in Duitsland ging? Inderdaad. Ook een hele slechte mop. Maar wel waargebeurd.
Een uur voor vertrek naar onze Oosterburen kreeg ik telefoon dat het geboekte huis niet beschikbaar was. Er volgden een aantal uren vol hoogspanning, vol nerveus gezoek naar de benodigde slaapplaatsen, vol volgeboekte huisjes en hotels maar ondanks vriendelijke tips was het een zoektocht zonder resultaat. Natuurlijk was er ergens op een camping vast wel een vrij ruime vierkante meter gras over geweest maar na het spectaculaire kampeerdebacle van 1989 heb ik definitief besloten nooit meer te gaan kamperen. Zelfs in deze situatie niet. En ik heb trouwens ook geen tent om die reden.
Een week later dreef ik toevalligerwijze op een boot in de Moezel. Geen toepasselijk wit wijntje in de hand maar een cola zero. Het debacle van het moeten missen van de WK rally was vergeten. Lekker vakantie vieren, verder even alles achter je laten. Zelfs de rallysport. Hoewel alles, dat kampeerdebacle van 1989 lag opeens weer vers in het geheugen en was op een of andere manier moeilijk weg te stoppen. Dat is 30 jaar later blijkbaar nog niet verwerkt. Daar moet ik na de vakantie maar eens aan gaan werken.
De vakantie ging dit jaar naar de Eifel. Heel bekend van mijn vele bezoekjes aan de rally daar. De bedoeling was dat gebied eens op een andere manier te bekijken dan met (groep B) rallyauto’s in het vizier. Ik kan u nu vertellen dat dit een fantastisch wandelgebied is. Het is vele malen mooier dan ik verwacht had. Een aanrader voor de sportieve wandelaar. Bij goed wandelen, hoort natuurlijk goed eten en waar kun je dat beter doen dan in Daun. Bij het hotel vlakbij de opvallend lege Marktplatz kun je heerlijke burgers eten, gezeten op het terras dat hoger dan de weg ligt waar normaliter de rallyauto’s langsrijden als ze het startpodium hebben verlaten.
Gezellig, lekker, vakantie. Maar mist er niet iets hier? Nee, er mist niets. Ik neem een hap en hoor een afwijkend geluid van een auto. Dieper dan van een doorsnee auto en ook een toefje harder. Automatisch kijk ik op om te kijken wat er voorbij rijdt. Niets bijzonders. Geen groep B auto. Geen rallyauto. Even later nog een keer hetzelfde. Als de hond van Pavlov (u kent hem, die hond die tissues nodig heeft als hij een bepaald geluid hoort omdat er dan eten zou komen) reageer ik op het afwijkende autogeluid. Ik kijk op, weer geen groep B auto. Weer geen rallyauto. Een kleine teleurstelling. Maar wacht even, ik ben hierop vakantie. Ik ben hier niet voor een rally.
Pavlov komt later weer om de hoek kijken bij een wandeling. Ergens kom ik het bos uit en moet een stukje de uitgestorven asfaltweg volgen. Halverwege blijf ik staan en kijk achterom. Wat een prachtige slingers, wat een mooi hoogteverschil. Wat een prachtige rallyproef. Ik kan het niet uitzetten denk ik. Maar ik probeer het. Drijvend op de Moezel kijk ik richting de naast de rivier gelegen heuvels. Ze zijn groen. Groen van de druiven. Ik zie uitgestrekte druivenvelden, badend in de uitbundige septemberzon. Veel mensen zullen aan een glas wijn denken bij dit uitzicht. Ik denk aan een handrem, een slingerend rechtstuk en alweer aan die handrem. Ik ben geïndoctrineerd net als de kwijlende hond van Pavlov. Gelukkig kan ik net voorkomen dat ik een tissue nodig heb. De rallysport zit in mijn systeem. Het is niet anders.
Enkele dagen later ben ik in de buurt van Darscheid. Wacht even. Dat is toch in de buurt van de vrijdagavondproef van de Eifel Rallye? Ik kijk op het navigatiesysteem. Ja, dat klopt. Ik moet daarvoor naar Sarmersbach. Ik klop de naam in en daar ga ik, richting de proef. Even later herken ik het punt waar een smalle weg het bos in gaat. Ik stuur die weg in en slinger door het bos. Het is nog niet donker. Maar ik stel mij voor hoe het moet zijn in het donker. Even waan ik mij in een groep B auto in het donker hoewel de aanwezige 125 paardenkrachten schromelijk ontoereikend zijn en ik rijd langzaam. Er zijn vele bochten en het is niet veel breder dan een auto. Tegenliggers kun je bijna niet aan zien komen. Ik ben hier gewoon als toerist, genietend van de omgeving. Toch kan ik die niet los zien van de rallysport. Dat lukt gewoon niet. Pavlov reist mee. Of dat erg is? Helemaal niet.
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Plaats reactie