In de rallywereld zie ik regelmatig deelnemers met een bekende achternaam voorbij komen. Maar die achternaam rijdt toch al lang geen rally’s meer? Dat klopt, want er is dan sprake van een zoon van. Solberg, Rovenpera, Evans, McRae zijn/waren een aantal voorbeelden. In ons lage landje al aan de zee komen de namen Abbring, Van den Heuvel, Weijs, Van der Marel, Leemans, Van Deijne, Kobus, Nortier, Van den Brink, vult u maar aan, ook meerdere keren voor. Zouden er ook dochters van zijn? Ik weet zo geen voorbeeld op te noemen. Als je pa/ma een rallydeelnemer was, dan is het logisch dat je als zoon/dochter de sport met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten krijgt. Of zit het soms in de genen, dat zou ook nog kunnen.
Ook onder het rallypubliek zie je vaak de combinatie vader-zoon in de wei staan. En uiteraard ook moeder-dochter en combinaties van beide. Als je pa of ma rallyfan is, dan is het logisch dat je dat als zoon of dochter met dezelfde spreekwoordelijke paplepel krijgt ingegoten. Of zit het in de genen, dat zou ook nog kunnen. Je wordt als kind meegenomen en vindt in eerste instantie grassprietjes, kleine vliegbeestjes, andere kinderen en heel veel andere niet rallygerelateerde dingen uitermate interessant maar uiteindelijk valt het kwartje en ben je besmet met het rallyvirus waartegen nooit een vaccin gevonden zal worden. Laat staan een booster.
Uiteraard zijn er naast deelnemers en fans nog meer aan de rallysport gerelateerde groepen. Baanposten, organisatoren, dubbel-nul-rijders, presentatoren, monteurs en ook fotografen. In die laatste categorie is er een nieuwe generatie opgestaan in de persoon van de dames van Wimo junior, die de liefde voor de rallysport en fotografie niet van een vreemde hebben. Van wie dan wel? Van Wimo senior uiteraard. De tijd gaat hard. Ooit vond ik de originele Wimo’s echte jonkies maar nu zijn die dus zelf al weer senioren. Dat zegt, heel confronterend, ook iets over de leeftijd van de schrijver van dit stuk. En over die van de originele Wimo’s natuurlijk.
En dan is er nog de groep rallydeelnemers- en fans die niets van hun ouders op rallygebied hebben meegekregen middels paplepel of genen maar het gebeuren zelf hebben moeten ontdekken. Ik ben er daar eentje van. Voor de duidelijkheid ik ben een fan en geen deelnemer. Dat is beter voor iedereen.
Mijn vader haalde zijn autorijbewijs pas toen ik een jaar of tien was. Toen kwam ook de eerste auto in het gezin. Daarvoor deden we alles dat niet te lopen of te fietsen was op twee Berini’s. Ik achterop bij pa en zusje achterop bij ma.
Pa had helemaal niets met auto’s. Sterker nog, hij vond autorijden absoluut een noodzakelijk kwaad. In mijn herinnering zag ik hem wel eens zuchten als hij weer ergens met de auto heen moest rijden, alsof het een straf was. Hij reed ook altijd van A naar Z via de kortste route terwijl het rijden via alle tussenliggende letters zo veel leuker was en is. Hij heeft zijn hele leven dezelfde houding ten opzichte van auto’s en autorijden gehad. Ik heb hem nooit kunnen overtuigen dat auto’s geweldig zijn en er in rijden ook. Van hem heb ik mijn liefde voor auto’s en autosport zeker niet geërfd. Hij had geen paplepel en zeker niet de juiste genen.
Mijn moeder houdt van sport en kijkt dat ook veel. Ze was vroeger al zeer enthousiast als we thuis voetbal zaten te kijken, hoewel ze niets van de regels afwist. Als er een afzwaaiend schot op doel was en de bal via de hoekvlag het veld uitrolde richting ingooi, dan schreeuwde ze het uit van de opwinding alsof de bal 0,3 millimeter langs de doelpaal scheerde. Mijn vader vloog dan na de schreeuw van schrik een figuurlijke meter omhoog van zijn stoel.
Maar mijn sportmoeder vindt niet alle sporten leuk. Met autosport heeft ze niets. Ze kijkt op zondagavond wel Studio Sport voor het voetbal en weet dan ook gelijk wat Max Verstappen heeft gedaan maar naar de F1 kijkt ze niet. Ook met mijn grote liefde, de rallysport, heeft ze helemaal niets. Van haar heb ik die liefde dus ook niet geërfd. Net als de liefde voor auto’s. Ze heeft daar ook niets mee en heeft geen rijbewijs. Als iemand vraagt ‘wat voor auto heeft jouw zoon’ dan antwoord ze altijd met ‘een blauwe’. En jouw dochter dan? Een grijze. Dat klopt dan wel maar de vragensteller is wellicht teleurgesteld en had iets meer informatie verwacht. Ook zij heeft geen paplepel of geschikte genen.
Misschien is het maar goed ook dat ze niets heeft met de rallysport. Stel dat ze dat ook leuk zou vinden dan zou onvermijdelijk ooit de vraag komen of ze een keer mee mocht. Uiteraard zou dat mogen. Vanwege haar beperkte mobiliteit in een rolstoel voorzien van het nodige carbon, allroad banden en sportieve striping. Uiteraard zou ze enthousiast zijn. Iets te enthousiast denk ik. Eigenlijk weet ik het wel zeker. Bij elke 1,5 graad overstuur zou ze een ijselijke gil van opwinding en schrik slaken en het overige rallypubliek zou minimaal een (letterlijke, daar ben ik van overtuigd) meter opveren. Dat wil ik de fans van de mooiste sport ter wereld niet aandoen.
Tekst: Troela
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Plaats reactie