In deze COVID19-editie van Troelatalk neem ik u bij gebrek aan actuele rallyinspiratie mee terug naar 2007, het jaar waarin het burgerservicenummer werd ingevoerd. En het jaar waarin, een hele wilde gok, een Sébastien wereldkampioen rally werd. En, klopt het?
Kent u die plaatjes die soms in het programmaboekje van een rally staan en die weergeven waar je op moet letten en voor moet uitkijken tijdens het bezoeken van de mooiste sport ter wereld? Een van die plaatjes is altijd hetzelfde. Je ziet een bewegende auto en dat er iets door de lucht vliegt richting een rallybezoeker. De begeleidende tekst luidt: ‘pas op, rallywagens schieten met stenen.’ Ja, vast wel. Hoe dan? Worden de stenen afgeschoten met de uitlaat? Of worden ze door de navigator gegooid omdat hij of zij even niets te doen heeft op een rundkurs? Als ik heel eerlijk ben dacht ook ik dat dat plaatje misschien een klein beetje overdreven was. Maar ik denk dat al heel lang niet meer. Om precies te zijn bijna 13 jaar. Tijdens de rally met de vele namen rondom het prachtige Roosendaal in het even zo prachtige Brabant maakte ik van zeer dichtbij mee dat rallyauto’s met stenen schieten. En dan niet met van die lullige kleine steentjes die eigenlijk niet meer dan zandkorrels zijn maar met eentje van redelijke omvang die de naam steen wel verdient. Maar dan weer geen formaat baksteen, dat zou wel erg gortig zijn.
Dit verhaal speelt zich af tijdens de Exotic Green rally 2007. Op een middag staat een gezelschap vanuit heel Nederland langs een onverhard stuk weg op enkele steenworpen afstand (als je ver kunt gooien anders zijn het er meer dan enkele) van Roosendaal te kijken naar de rally die daar wordt verreden. Het gaat lekker, het is gezellig in de groep en de rallyactie is, zoals zo vaak, mooi en uitermate onderhoudend. Er zijn blote benen op de foto’s te zien dus het weer zal ook wel goed zijn geweest.
Het rallyveld is gepasseerd en na een korte pauze volgt het sprintveld. Alles is wel totdat er in de verte een hoog toerige motor klinkt. Mooi geluid. Even later wordt zichtbaar welke auto dat geluid produceert. Het is een zwarte Ford Puma met startnummer 208. Prachtige auto, en dat zeg ik niet omdat Ford heel toevallig mijn favoriete merk is. De katachtige met het bekende ovale merkteken op de bevallige bips komt snel dichterbij en passeert met behoorlijke snelheid richting een rempunt voor een krappe bocht naar rechts. Opeens hoor ik vlak naast mij ‘auw!’, inderdaad met een uitroepteken. Ik zie de naast mij staande mevrouw Troela naar haar been grijpen.
‘Wat is er?’
‘Ik ben ergens door geraakt.’
Ze laat haar been zien en ik zie een wondje. Vlak bij haar voet ligt een steen. Geen mooie ronde maar eentje met scherpe randjes.
‘Die heeft mij geraakt.’
Ze weet het zeker. Later die avond komen wij thuis en heeft zich rondom het wondje een aanzienlijke bloeduitstorting ontwikkeld. Het doet ook behoorlijk pijn volgens haar. En als zij zegt dat het pijn doet, dan is het ook zo. Zij is namelijk geen man. Sorry heren.
Nu moet ik onvermijdelijk even een stukje natuurkunde toevoegen aan dit verhaal. Zoals u weet heeft een auto wielen met daarom heen banden. Als een auto rijdt, dan draaien de wielen en dus ook de banden. Op een onverhard stuk weg bestaat de natuur vaak uit zand maar ook stenen zijn geen ongeziene gasten. Als het kleverige, draaiende rubber in aanraking komt met een losliggende steen, kan het voorkomen dat die laatste met kracht wordt weggeschoten. Dat gebeurt in achterwaartse richting want dat is de richting waarin de band beweegt nadat, en ook voordat trouwens, deze in voorwaartse richting bewoog of gaat bewegen. Snapt u het nog? Ik niet. Dan volgen er een hoop natuurkundige formules waarin dit proces kan worden beschreven. Die laat ik even achterwege want ook daar heb ik weinig tot geen kaas van gegeten. Voeg daar een hoop toeval en pech bij en dan heeft mijn vrouw pijn aan haar been. Tot zover de wetten van de natuurkunde hoewel dat laatste gedeelte van toeval, pech en pijn nog niet in een natuurkundige formule is vastgelegd.
Verder met het spannende verhaal. De bloeduitstorting en pijn nemen zeer geleidelijk af tot alles alleen nog maar een herinnering is. Maar een herinnering die uiteraard wel vastgelegd is. Gelukkig hebben wij de foto’s nog. Het zal u misschien bekend zijn dat ik in mijn vrije tijd ook rallystrips maak. De foto’s van de bovenstaande gebeurtenis verschijnen uiteraard in de rallystrip van deze wedstrijd. Daarmee is het verhaal van steen en been klaar. Of toch niet?
Juli wordt augustus en daarna september, net als elk jaar. Op het programma staat de rallysprint van Amsterdam editie 2007. Uiteraard zijn mevrouw Troela en ondergetekende daar aanwezig. Het gaat ondertussen weer goed met het getroffen been. Afgezien van de foto’s doet niets meer aan de steenschieterij herinneren. Wij doen het gebruikelijke rondje over de service en worden aangesproken door iemand die wij niet persoonlijk kennen. Hij zegt dat hij de bestuurder van de rallyauto met startnummer 33 is. Dat blijkt een zwarte Ford Puma te zijn. Zijn er dan twee van die auto’s actief in de Nederlandse rallysport of begrijpt u ondertussen ook hoe het zit? Inderdaad hij was ook de bestuurder van de auto met startnummer 208 en dus theoretisch de veroorzaker van het zere been. Uiteraard geen dader want dat blijft de steen. De bestuurder wordt gepest met ‘stone-gate’ binnen zijn team. Dat is het u vast bekende HART team, het HTS Autotechniek Rally Team. Dat betekent ook dat ze daar de strip kijken die ik maak. Goed bezig. De bestuurder vond het eigenlijk wel erg wat er gebeurd was en heeft een verrassing in petto, een petje van het team voor de geleden pijn. Uiteraard moet dit moment worden vastgelegd op de gevoelige digitale plaat. Natuurlijk schitteren zowel het petje als de pijn in de strip van de sprint in Amsterdam. Tot zover dit spannende verhaal met een boodschap: de waarschuwingen zijn er niet voor niets.
Blijf veilig en gezond, houd rekening met en let op elkaar!
Tekst: Troela
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Plaats reactie