Ik ben verbaasd, erg verbaasd. Ik had het niet zien aankomen, was er niet klaar voor. Maar soms gebeuren dingen zo maar opeens. Soms zijn het onbelangrijke dingen maar in dit geval is het een heel belangrijk ding. En de vorige keer was ook al weer een hele tijd geleden. Om precies te zijn september 2004, bijna tien jaar geleden.
Ik ben naar Ieper geweest. Het was pas mijn tweede bezoek aan de Kattenstad en zijn beroemde rally. Hierdoor moest ik helaas de Vechtdalrally aan mij voorbij laten gaan. Iets met agenda-afstemming en dat moet toch niet zo moeilijk zijn. Ik heb daar al vaker over geschreven en ga daar, behalve de vorige en deze zin, geen woorden meer aan vuil maken.
Ik heb een prachtrally beleefd. Kevin Abbring reed fenomenaal maar na 13 proeven bleek dat hij veel beter is dan zijn auto. Hopelijk krijgen ze bij Peugeot de auto nog op het niveau van de bestuurder dan kunnen we de oranjespullen weer massaal uit de kast trekken voor zijn eerste overwinning.
Nu ik het toch over overwinningen heb, Freddy Loix kwam zag en overwon (veni, vidi, vici zou Julius Caesar hebben gezegd) en pakte alweer zijn negende eerste plaats bij deze moeilijke rally. Op het podium, gelegen nabij de prachtige Lakenhal, onderging hij heel rustig de viering van zijn overwinning, hij leek eigenlijk heel verlegen. Het interview met hem was ook bijzonder. Hij prees Kevin regelrecht de hemel in door te stellen dat hij sneller was dan hijzelf, Fast Freddy. Geen sinecure op de wegen waar ervaring zo’n belangrijke factor is en de ervaring van Freddy niet meer met 1 pen te beschrijven valt. Helaas bleek ook nu weer het adagium “to finish First, you first have to finish” ook nu waar. De betrouwbare Skoda liet hem niet in de steek. Het waren mooie woorden voor het Nederlandse rallytalent gesproken door een ervaren rallyrijder en een mooi mens.
Daar stond ik bij het podium toen ik verbaasd werd door de inhoud van de eerste alinea van dit stuk. Het moest gebeuren, het kon niet anders. Daarom volgt nu een plechtig moment en dat pas voor de tweede keer in de geschiedenis van Troelatalk.
Vanaf nu zal Freddy Loix door mij in woord en geschrift alleen nog maar worden aangeduid als “Meneer Loix”. Hij schaart zich daarmee in het rijtje met meneer Tsjoen die deze prestigieuze titel in september 2004 verwierf zonder het zelf te weten. Misschien moet ik maar eens een “meneren-meeting” organiseren met een echte prijsuitreiking.
Twee eretitels in bijna 10 jaar. Wanneer de volgende zal worden uitgereikt daar heb ik nu geen idee van. Ik weet niet eens wat de criteria zijn om in aanmerking te komen voor deze titel. Opeens is daar het “meneer”-gevoel en dan moet het gebeuren. Voordat de dames nu denken dat zij geen enkele kans maken, de “mevrouw”-titel is uiteraard ook mogelijk. Ik zou zeggen dames en heren rallymensen ga zo door en misschien gaat u toetreden tot het selecte gezelschap “meneren” uit België. Misschien krijg ik dan eerder dan 2024 weer dat speciale gevoel.
Voeg reactie toe