Het schrijven van een column is geen standaardproces. Soms vloeit de tekst uit je pen en moet je oppassen dat het niet overstroomt. Het lijkt dan wel dweilen met de kraan open. Een andere keer zijn er uren en dagen tijd nodig om een tekst op papier te krijgen. Niks kraan, niks dweil, gewoon een droogtegolf. Deze column spant de kroon want op 31 december 2010 is het grootste deel van deze column geschreven.
Dat het zo lang geduurd heeft voordat deze column kon verschijnen, ligt niet aan de columnist of zijn gebrek aan inspiratie maar aan het team dat onderwerp is van dit epistel. Het gaat om het rallyteam Verkooijen. Eind 2010 werd de Subaru weggedaan en begon een radiostilte van bijna drie jaar. Ik schreef een verhaal met in het achterhoofd dat ze definitief zouden stoppen. Maar dat bericht kwam maar niet dus bleef mijn verhaal opgeborgen in een mapje “columns die ik ooit nog eens moet afmaken of pas in de toekomst kan gebruiken”.
Ik heb het team altijd gevolgd. Het is begonnen toen ik nog schreef voor het clubblad van de Subaru Club Nederland. Nadat mijn eerste rallyinterview ooit (met Mark Breijer) was verschenen zocht ik samen met Jeroen (fotograaf en co-auteur) naar een ander rallyonderwerp. We bedachten dat het wel leuk zou zijn om een rallyteam een jaar te volgen. Gezien de club konden we niet kiezen voor een ander merk dan Subaru en zo kwamen we bij Verkooijen terecht. Daar hebben we geen spijt van gehad.
Bij Kees en Trees thuis maakten we kennis met de hele rallygekke familie. Er heerste Brabantse gezelligheid. Het was zo gezellig dat we pas na diverse uren vertrokken en de karbonades voor het avondeten bijna verpieterd waren omdat we maar niet weg konden komen. Dat jaar hebben we verslag gedaan van het wel en wee van het team.
In dat jaar werd ik op een dag gebeld door Kees met de vraag of wij zin hadden om een wedstrijd te navigeren bij het team. Ik hoefde geen seconde na te denken om JA! te zeggen. Bij de Amsterdam rallysprint van 2002 zou het gebeuren. Een rally ervoor moest nog even gepast worden wie er in de bijrijderstoel paste. Helaas was ik iets te breed (eigenlijk was de toenmalige navigator te smal natuurlijk) zodat Jeroen mocht navigeren. Een onvergetelijke ervaring omdat ook nog een prijs werd gepakt. De van tevoren meegebrachte champagne was dus geheel terecht. Het zijn van die momenten die je nooit meer vergeet.
In 2004 werden we uitgenodigd voor een exclusief kijkje in de Verkooijen-rallykeuken en mochten de toen pas aangeschafte Subaru bewonderen voordat de auto aan het grote publiek werd getoond. Ook toen was het erg gezellig. Later was er ook nog een fotoshoot. Ik had toen nog een Subaru en samen met andere Subaru’s van (rally)vrienden en de nieuwe rallyauto werd het een prachtige shoot. De auto’s werden in diverse opstellingen en vanuit de meest onmogelijke hoeken uitgebreid op de gevoelige digitale plaat vastgelegd.
Ik moet ook nog denken aan die keer dat ze meededen aan de Boucles de Spa. De service in het centrum van Spa was verlaten maar we troffen toch nog iemand. Bas was er in zijn eentje om op de “zaak” en de auto te passen en was blij dan hij iemand zag om mee te praten.
Zoals u wellicht weet is Verkooijen twee keer Nederlands kampioen geweest. Het team komt uit Brabant dus een feest was niet meer dan logisch. Beide keren ben ik uitgenodigd en al het wordt saai, maar ook toen was het weer heel erg gezellig.
Nu zijn ze weer terug! En nog met een auto van mijn favoriete merk ook. Zou ik enige invloed gehad hebben op het maken van de keuze? Ik denk het niet.
Bas Verkooijen vertelde mij in Amsterdam ongeveer 11 jaar na mijn mislukte rallydebuut dat ze in Hellendoorn weer gingen rijden. Mooi man, eindelijk kan ik weer een bakkie bij Bas op de service gaan doen en misschien zijn er nog van die wafels over die uiteraard niet over de datum waren. O ja, en eindelijk kan deze column online.
Tekst: Troela
Voeg reactie toe