Maandagochtend 2 september 2013. Ik ben veel te vroeg wakker. Vandaag begint mijn vakantie, alle tijd om ongegeneerd uit te slapen. Ik lig al even wakker en het is nog maar zes uur. Slapen wordt niets meer dus ga ik er maar uit. Als ik iets goed kan is het slapen. Maar waarom nu niet?
De klok gaat 24 uur terug. Shortrally Amsterdam: het rallyfeestje na de zomerstop. Dit keer een zeer speciale editie want dit is mijn eerste rally terwijl ik 50 ben. Sokken met 50 erop aan en een ketting met 50-verkeersborden om. Mijn vrienden vinden het prachtig maar ik nog veel meer. Op de service zie ik mezelf diverse keren terug in de vorm van foto’s die op diverse plekken zijn opgehangen. Prachtig! Het hoogtepunt moet dan nog komen. Op de auto met startnummer 45 van Clemens Rommers zit een prachtige sticker, geregeld door de groep vrienden. Troela = 50. Geweldig!
Op de service praat ik nog even met een goede bekende. Navigator Martin is op dezelfde dag jarig als ik alleen heeft hij precies de helft ervaring in jaren. Ik wens hem succes met zijn 100e wedstrijd. Hij heeft er zin in en ik ook.
Ik sla base camp op bij de hairpins waar spektakel altijd verzekerd is. Iedereen is verwachtingsvol en heeft er veel zin in. Na een uur is de sfeer echter 1000% omgeslagen. Opeens hoor ik het geluid van eindeloos blokkerende wielen gevolgd door een klap. Ik zie benen in de lucht en je weet dan direct wat er gebeurd is. Direct denk ik terug aan een moment drie jaar daarvoor toen ik een vergelijkbaar beeld heb gezien daar vlak in de buurt. Ik voel me steenkoud. Heb even geen woorden beschikbaar. Daarna ben ik voel ik verbijstering, boosheid en nog veel meer. Mijn eerste woorden zal ik niet herhalen want ik vloek anders nooit. Enkele van mijn vrienden hebben een medisch beroep en zijn er als een van de eersten bij en proberen de slachtoffers te helpen tot de hulpverleners niet veel later (en erg snel) ter plaatse zijn.
We blijven nog een uurtje in de buurt hangen. Er volgt een soort groepstherapie. Ik zie tranen, we praten veel en vertrekken naar huis. Het gesprek gaat alle kanten op. “We hebben voor de proef nog over de lengte van de remzak gehad en over het feit dat daar toeschouwers staan”, “ja, ik zou daar nooit gaan staan”. Dan realiseer ik me dat Martin in de auto zat. Ik word opnieuw steenkoud en bedenk me hoe het voor hem en de rijder geweest moet zijn. Die gedachte laat me niet meer los de rest van de dag. Het was ook het eerste waar ik vanochtend aan moest denken.
The day after vraag ik me af wat er fout ging met de auto, of je als publiek en jarenlange rallyfan je bezorgdheid over een situatie moet uitspreken richting marshalls of zelfs het mede publiek. Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Officiële instanties zullen hier een oordeel over gaan uitspreken. Of ik daarmee de antwoorden op mijn vragen krijg weet ik niet.
Wat ik wel weet is dat dit de zoveelste klap voor de rallysport is dit jaar. Hoe kan ik mijn omgeving die niets met rally’s heeft nog uitleggen dat we leuk naar een rally gaan en dat dat niet gevaarlijk is. Eigenlijk kan ik dat niet meer. De feiten zijn anders.
Ik had het eind van mijn feestje o zo anders gewenst. In gedachte kan de klok eenvoudig terug worden gedraaid. Helaas is er de vreselijke werkelijkheid die niet veranderd kan worden. We zullen er mee om moeten gaan.
Ik wens de nabestaanden, gewonden, het publiek en de rallywereld veel sterkte met dit vreselijke ongeval. Uiteraard en niet de laatste plaats wens ik ook Martin en zijn rijder heel veel sterkte met de verwerking.
Voeg reactie toe