Ik weet nog precies waar ik was op 21 juli 2017 om 20.11 uur. Ik stond in een weiland, gelegen op een heuvel. De ontvangst was er belabberd. Ik had denk ik nog geen 0,3 van de beloofde 4 G’s had. Niet dat het wat uitmaakt. Ik ben vaker op die plek geweest en toen miste ik de G’s ook niet. Sterker nog, ik had in die tijd geen internet op mijn toenmalige telefoon. Dat waren nog eens onbezorgde tijden!
Terug naar 2017. Het was een mooie vrijdag geweest en de zon was bezig achter de einder te zakken. De temperatuur was aangenaam en het vooruitzicht goed. De proef was al gestart. Diverse oudere en bijzondere auto’s hadden mijn netvlies getrakteerd en ik genoot met volle teugen. Hier in de Eifel is het voor de oudere medemens een feest der herkenning. ‘Die auto heb ik nog in het echt zien rijden!’ hoor je regelmatig. Alsof diezelfde auto die net voorbijkwam niet echt was. Natuurlijk wordt er bedoeld dat de kijker die auto in het nabije of verre verleden nog actief in rally’s heeft zien deelnemen.
Het Eifel Rallye Festival is voor mij al jaren vaste prik. Genieten van het rijdende museum dat wordt gevormd door de deelnemende auto’s. Elk jaar zie ik meer auto’s die ik ‘in het echt’ heb gezien. Dit jaar had het spektakel een speciale gast in de vorm van Hyundai en sterrijder Thierry Neuville. Iets om naar uit te kijken. Hyundai pakte groots uit en had heel mooi rallyspul meegenomen. Wat zou het gaaf zijn als elke fabrikant die deelneemt aan de rallysport zoiets eens doet. De heer Neuville zou alleen op vrijdag rijden Wat moet je daar van verwachten? Een hard en strak rijdende auto tussen al dat regelmatig dwars gaande moois van vroeger?
Als ik een horloge met wijzers om had gehad, had ik de grote wijzer op elf kunnen zien springen toen ik de Hyundai WRC aan hoorde komen. Hoe zou hij de passage met enkele langzame bochten nemen? Hij kwam hard aanrijden. Erg hard. Hij remde laat. Erg laat. De strepen die op het wegdek achterbleven bevestigden dat overduidelijk. Hij blokkeerde de achterkant van de auto met de handrem en gooide de auto dwars de bocht in. Vol overstuur kwam hij er weer uit. De volgende hairpin nam hij op dezelfde wijze. Wat een snelheid, wat een geweld en wat een kippenvel! De volgende doorkomsten deed hij het op exact dezelfde manier. Ik werd er blij van. Heel blij. U herkent dat gevoel vast wel. U kijkt na de passage naar de andere mensen in het publiek en ziet dat iedereen dezelfde blije, schaapachtige lach op zijn of haar gezicht heeft. Nou, met dat gevoel liet Thierry ons achter. Ik besloot ter plekke dat het zo jammer was dat hij op de nog volgende zaterdag niet zou rijden. Volgend jaar dan maar?
Het Eifel Rallye Festival was weer een geslaagd evenement, strak georganiseerd en volop genieten van al dat moois dat de rallygeschiedenis heeft voortgebracht. Ik zag dat het publiek gemiddeld ouder is dan het publiek bij een ‘normale’ rally. Blijkbaar trekt oud (auto’s), oud (publiek) aan. Natuurlijk was ik een van de jongeren. Althans van geest want de geboortedatum in mijn paspoort liegt niet. Die maakt pijnlijk duidelijk dat ik bij dit evenement uitstekend op mijn plaats ben.
Waar slaat de titel van deze column eigenlijk op zult u denken. Naast dat het misschien een aantal extra lezers trekt, heeft het verder niets met het verhaal te maken. Toch moet ik melden dat ik dit jaar heb geen half naakte brandweermannen heb gezien. Wellicht dat u dit een vreemde opmerking vind daarom zal ik die toelichten. Jaren geleden, toen sommigen van u misschien nog niet eens van de lagere school af waren, was ik ook aanwezig bij deze rally. Toen was het een ‘normale’ rally met als pauzeprogramma het rijdende museum. Zoals zo vaak was het heet. Bij de start van de proef in Mehren had ik een schaduwplek gevonden met uitzicht op een brandweerauto. Daarbovenop zaten enkele brandweermannen die het bovenste gedeelte van hun brandvrije pak uit hadden gedaan. Het hing vanaf hun heupen naar beneden. Kortom hun naakte bovenlichamen waren duidelijk waarneembaar voor de liefhebber. Ik ging er vanuit dat dat met de temperatuur te maken had maar misschien wilden ze het publiek laten zien dat de contributie van de sportschool geen weggegooid geld was geweest. Ik heb er geen verstand van dus helaas kan ik geen uitsluitsel geven.
Later verlieten ze hun hoge uitkijkpost en kwamen zelfgebakken koekjes uitdelen onder het publiek. Ik heb maar vriendelijk bedankt. Want een wijze les die mijn moeder mij heeft meegegeven is dat ik nooit iets aan moet nemen van vreemde mannen. En al helemaal niet als het half naakte brandweermannen zijn.
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Voeg reactie toe