De uitnodiging was duidelijk maar ook weer niet. Iets met een X. Ik dacht direct aan een schatkaart. U kent ze wel die mooie, handgetekende landkaarten, waar, in tegenstelling tot wat de naam suggereert, ook opvallend veel zee op staat. En dan natuurlijk dat kruisje, een X, die tot op een meter of 23 nauwkeurig aangeeft waar de schat ligt verborgen. Gouden dukaten, gouden sierraden of misschien iets anders?
Natuurlijk nam ik de uitnodiging aan en besloot me passend te kleden. Een piratenpak in mijn maat was nog een uitdaging maar werd gevonden, een zwart ooglapje, een plastic papagaai voor op mijn schouder en een houten been. Om het geheel af te maken moest er uiteraard een fles rum mee, bruine rum natuurlijk want een fles met appelsap lijkt daar het meeste op. Ik drink namelijk niet.
Zo uitgedost kwam ik op het kleine vliegveld in de buurt van Breda aan. Ik stapte uit mijn auto, wierp een ‘ahoy matey’ richting enkele argeloze en licht geschrokken bezoekers die in de buurt van mijn auto stonden en haalde daarna een grote zwarte vlag met doodshoofd uit de kofferbak. Het houten been werd gemonteerd en strompelend liep ik richting daar waar het druk was.
Het duurde minder dan een minuut voor ik begreep dat ik de uitnodiging helemaal verkeerd had begrepen. Ik zag geen medepiraten of boten. Ik zag ook nergens mensen met een fles appelsap, sorry rum in de hand. Wel zag ik Vliegende Hollanders, veel zelfs maar die hadden geen boot maar een rallyauto. Laat ik zeggen dat ik nogal opviel en bekeken werd. Ik besloot me snel om te kleden om me daarna iets minder opvallend in het rallygebeuren te begeven.
Natuurlijk begreep ik de uitnodiging wel. Dat piratengedoe heb ik verzonnen maar die X niet. Ik kreeg een week of wat geleden een appje of ik een proef in de X-auto mee wilde rijden bij de GTC-rally. Ik had jaren geleden al een uitnodiging gehad maar die was wegens omstandigheden aan mijn kant niet doorgegaan. Ik had geen nieuwe uitnodiging verwacht. De X-man had namelijk zijn rallyauto verkocht en zijn helm aan de spreekwoordelijke wilgen gehangen. De bedenktijd was Guinness Book of records waardig. En dan in de categorie kortste bedenktijd.
Ik moest me in Achtmaal melden bij de VIP-tent. Uiteraard was ik eerst bij de verkeerde tent. Ik had ook niet meerdere tenten verwacht. Of was het de spanning? Ik denk het wel. Samen met enkele andere gelukkigen moest ik wachten op een busje dat ons naar de juiste proef zou brengen. Rijsbergen was de proef voor mij. Er was wat vertraging dus moest ik wachten. Dat gewacht duurde uiteindelijk een uur. Een uur waarin ik diverse keren op mijn telefoon de tijd controleerde. Als rallyfan weet ik dat tijd het belangrijkste bij een rally is. Sneller dan mij lief was, kroop de tijd richting de starttijd van ‘mijn’ proef. Als donderslag bij heldere hemel was daar het busje. Er was inderdaad vertraging. Ik mocht daarom de rallyoverall in het rijdende busje aantrekken. Gezien de moeilijkheidsgraad en de temperatuur betekende dit dat ik niet geheel okselfris bij de rode X1-auto aankwam. Er werd al op mij gewacht. Alexander Belder, chauffeur van dienst en de afzender van het eerdergenoemde appje, hielp me in de gordels en ik kreeg een helm. Het ging gebeuren! Langzaam rolde de auto richting de startklok om daar te horen dat we nog een poosje moesten wachten. Er werd in de BMW stevig gekeuveld en gelachen en de spanning waar ik in de tent nog last van had, was als sneeuw voor de uitbundig schijnende zon verdwenen. Ik bedankte Alexander al voor de start voor de ervaring die nog moest komen. Toen kwam het ‘sein veilig’. Het ging gebeuren! Terstond besloot ik het geplande filmen te vergeten en te vervangen door het zo veel mogelijk opnemen van de ervaring op mijn grijze harde schijf.
Uiteraard heb ik van tevoren meerdere malen bedacht hoe ‘het’ zou zijn. Ik ben zelf snelle auto’s gewend dus de acceleratie was niet echt een dingetje maar de rest wel. Er werd niet afgeteld, we mochten gewoon gaan. Alexander schoot van het ene moment op het andere in een soort focus alsof hij die bekende dokter met twee gezichten was. Het toerental steeg en daar gingen we. Na twee snelle bochten en enkele remacties, was daar de eerste iets meer dan haakse bocht. Terugschakelen, insturen, een snok aan de plezierstok en daar voelde ik de achterkant gaan. Tegensturen, gas erop en daar gingen we weer, richting het volgende overstuurmoment. En dames en heren lezers, het ging hard!
Na de eerste kilometer heb ik alles wat ik van tevoren had bedacht over hoe het zou zijn, gewoon vergeten. Het was veel heftiger. Mooi hoor een referentiekader maar als alle verwachtingen worden overtroffen is contol-alt-delete de beste methode. Gewoon leeg verder gaan en genieten. Met een grote G natuurlijk. Op een gegeven moment vroeg Alexander kort aan me hoe het ging. Ik geloof dat ik ‘gaaf’ gezegd heb. Er was ondertussen een glimlach van onmetelijke grote ontstaan, die ook niet meer weggegaan is. Weer eentje voor het recordboek.
Onderweg ervoer ik ook voor het eerst hoe het is om hard een blinde bocht in te duiken. Met je straatauto doe je dat niet. Met een rallyauto moet je erop vertrouwen dat er net buiten beeld niets op de weg is. Dat vond ik best wel spannend. Onderweg heb ik nog wat naar publiek gezwaaid. Sommigen zwaaiden nog terug ook. Het is opvallend hoeveel je nog registreert ondanks het tempo. Ik zag in een onverharde buitenbocht zo’n klein cameraatje staan. Ik zag mensen op tuinstoelen in hun tuin staan. Ik zag Mo van WiMo. Ik zag belachelijk veel. Alleen heb ik vrouw en zus jammerlijk gemist ondanks dat ik wist waar ze stonden. Zij hebben mij niet gemist.
En dan is daar opeens een geel bord en een rood bord, de stopstreep. Jammer, van mij had dit wel langer mogen duren. We waren gefinisht. De tijd was niet belangrijk. Het ging hard en veelvuldig dwars. Ik was een ervaring rijker, eentje die ik niet snel ga vergeten. Nu ik dit schrijf, komt die glimlach weer terug.
Ik kreeg een flesje water van een begeleider en samen reden we naar de Hel. Toepasselijk want ik kwam net uit de rallyhemel. Onderweg heb ik nog even naar een aantal mensen gezwaaid die op een terras bij een pannenkoekenhuis zaten. Ze zwaaiden erg vrolijk terug. Even voelde ik me een echte rallydeelnemer. In de Hel kwam ik moeizaam uit de auto, terwijl het ’s ochtends bij het proefpassen zo soepel ging. Daarna moest de overall uit, wat nog niet mee viel. Die bleek in het busje groot genoeg maar zat nu opvallend strak om mijn schouders. Waarschijnlijk ook de reden van het uitstapgestuntel. Om een lang verhaal kort te maken, ik kwam eruit, bedankte Alexander nogmaals voor de mogelijkheid en ook voor de reclame voor mijn boeken die hij meerdere keren op zijn auto had laten zetten. Daar ging hij de Hel in, met een nieuwe gast. Even dacht ik een plastic papagaai te zien.
Op een parkeerplaats in hartje Zundert ontmoette ik mijn vrouw en zus en deed, nog nastuiterend, mijn verhaal. Ik voelde me met een 12-jarig meisje die een knipoog had gehad van die Bieber. Niet dat ik weet hoe dat voelt. Elke keer dat ik weer terug denk aan de ervaring, komt die glimlach terug. Ik weet nu hoe het is om een echte rallyproef mee te rijden. Dat kan van de bucketlist af.
Het was een geweldige ervaring die naast een nieuwe column ook een feestelijk gevoel opleverde. Dat moest gevierd worden. Nog maar een fles rum dan! Graag gevuld met appelsap. Dat dan weer wel. In gedachten hoorde ik de plastic papagaai steeds maar ‘overstuur’ roepen. Daar was de glimlach weer. Zou er toch echte rum in de fles zitten?
Hoewel ik de rallysport al kende van tv, maakte ik in 2004 de sport, als onderdeel van een foto-opdracht, in levende lijve mee. Het rallyvirus had me direct te pakken. Ik bezocht steeds meer wedstrijden en de foto’s publiceerde ik via een eenvoudig opgezette website. Dat werd naderhand uitgebreid met het brengen van nieuws en zo ontstond website EventandSportNews. Deze is na jaren uitgegroeid tot het RallyNieuws van nu. Naast het plaatsen van persberichten van diverse teams uit binnen- en buitenland, schrijf ik ook eigen artikelen. Met enige regelmaat schrijf ik persberichten voor diverse teams.
Voeg reactie toe